Jan Sonjéstraat

Emigratie naar Kanada.

Door eenige oud-Kanadeesche emigranten is opgericht de vereeniging „Kanada”, welke zich ten doel stelt, bestrijding der emigratie naar Kanada.

Ze tracht dit doel te bereiken door het verspreiden van geschriften, het geven van informatiën, enzovoort.

Nadere inlichtingen worden verstrekt door de heeren B. Rolf, Jan Sonjéstraat 41, Rotterdam, en J.A. Pieterse, Utrechtsche weg 31 te Arnhem.

Land- en zeemacht.

Evenals voorgaande jaren zal het Nederlandsch Gymnastiekverbond weder een examen houden in de oefeningen voor verkorten diensttijd voor militieplichtigen en wel op Dinsdag 5 November 1912 's avonds te half 8 in de Exercitieloods aan den Crooswijkschen Weg te Rotterdam.

De oefeningen zijn volgens het nieuwe programma van voorgeoefendheid, bedoeld in het 1e lid van artikel 70 der Militiewet en bestaan uit: staafoefeningen, vrije oefeningen, loopen, springen, gewichtheffen, steenstooten, staafwerpen, klimmen, optrekoefening, en evenwichtsoefeningen.

De aanmelding moet geschieden bij den heer P. Schuddebeurs, Jan Sonjéstraat 36, uiterlijk tot Maandag 4 November 1912.

Waarde Familie de Vijlder!

Ziehier onze woning en het gehele huisgezin behalve den baas zelf.

Nummer 1 is Anna

Nummer 2 is Wilhelm

Nummer 3 is Marietje

Nummer 4 is Piet

en Johan staat links van Piet

Binnenin de voorkamer zit Roza, de grootste, met Lena, de jongste, en Moe zit achter de gordijnen.

24 september 1913

P.J. de Smit

Dankbetuiging.

Bij aankoop van een pakje Sodex, mocht ik daarin aantreffen een bon welke recht geeft op een paar prachtige Zilveren Bloemvaasjes, waarvoor ik hierbij de Vereenigde Zeepfabrieken te Zwijndrecht beleefd dank zeg.

Rotterdam, 3 December 1921, M. Waaleman, Jan Sonjéstraat 30b, Rotterdam.

70637 40

Huisvesting bij opkomst onder de wapenen.

De algemeene vereeniging van Verlofsofficieren der Nederlandsche land- en zeemacht heeft een huisvestigings-comité opgericht, dat op verzoek voor alle verlofsofficieren van ieder wapen, leden zoowel als niet-leden der vereeniging, kamers bespreekt voor de tijd, dat zij voor herhalingsoefeningen onder de wapenen moeten komen.

Het verlangen daartoe moet worden kenbaar gemaakt aan den heer G.C. van Doorn, Jan Sonjéstraat 32a, Rotterdam.

Bestuursjubileum J. Koomans.

Vandaag 30 april 1924 jubileert een bekend vereenigingsman op brandweergebied, iemand die als zoodanig zijn sporen, onder andere bij de Rotterdamsche Brandweervereeniging „Vriendschap zij ons doel” heeft verdiend. Immers, heden is het 25 jaar geleden, dat de heer J. Koomans, geaffecteerde aan spuit 32 (Volmarijnstraat) werd gekozen tot 1en voorzitter van deze corporatie, tot wier eere-voorzitter hij 12 Augustus 1914 werd benoemd. Op 1 Februari 1892 trad hij tot „Vriendschap” toe en werd op 5 Mei 1895 gekozen tot haar 1en penningmeester, waarop hij 30 April 1899 deze functie voor die van 1en voorzitter verwisselde.

In de 29 jaren, dat de Heer Koomans bestuurslid dezer brandweervereeniging is, heeft hij veel tot bevordering van haar bloei bijgedragen. Geen wonder dat èn bestuur èn leden van „Vriendschap zij ons doel” deze gelegenheid hebben aangegrepen hun eere-voorzitter te huldigen. Dit zal hedenavond 30 april 1924 geschieden. Met medewerking van het muziekkorps „De Brandweer” wordt hem een ovatie gebracht aan zijn woning in de Jan Sonjéstraat. Men zal hiervoor om kwart voor achten aantreden in de Valkensteeg bij den Groenendaal.

Opkomst onder de wapenen reserve officieren.

Ook dit jaar bestaat er gelegenheid voor de reserve officieren, die onder de wapenen moeten komen, inlichtingen te bekomen omtrent logies in de diverse garnizoenen.

Ze kunnen zich hiertoe wenden tot het bestuur der afdeeling Rotterdam der Algemeene Vereeniging van Verlofsofficieren der Land- en Zeemacht, adres de heer G.C. van Doorn, Jan Sonjéstraat 32a, Rotterdam.

Verschillende berichten

Het chronische geval.

Door geschreeuw en geklop bemerkten surveilleerende politie-agenten Donderdagmiddag 24 september 1925 omstreeks 6 uur, dat in de Oranje Nassauschool aan den Beukelsdijk te Rotterdam een kind was achtergebleven. Bij den concierge van G. in de Jan Sonjéstraat zijn ze den sleutel gaan halen en daarna hebben zij den jongen, die alleen in het gebouw was, bevrijd.

Korte berichten

— Donderdagnamiddag 24 september 1925 omstreeks 6 uur hoorden twee agenten te Rotterdam bij het passeeren der Oranje Nassau school, Beukelsdijk hoek Velzenluststraat, luid geschreeuw van een jongen. Zooveel gelezen hebbend in den laatsten tijd over achtergelaten leerlingen, begrepen zij aanstonds hier ook zoo'n geval voor zich te hebben. Zij waarschuwden den concierge van de school, die in de Jan Sonjéstraat woonde, en vonden den 9-jarigen D.M., die in de school was achtergelaten en nu door luid geschreeuw de aandacht van voorbijgangers trachtte te trekken.

Weer een Schoolkind vergeten

Rotterdam heeft thans ook zijn vergeten schoolkind! Tot nog toe waren wij er hier voor bespaard gebleven, schreef de Telefoon-correspondent aldaar. Gisteren 24 September 1925 heeft namelijk het langzamerhand chronisch wordend geval zich ook te Rotterdam voorgedaan.

Te vijf uur 's middags 24 september 1925 waren de leerlingen der 5e klasse van de Oranje-Nassauschool, een school voor bijzonder onderwijs aan de Velzenluststraat, naar huis gegaan. Eenige jongens moesten nablijven. Na een kwartiertje was de onderwijzer komen zeggen, dat ook zij konden opruimen. Blijkbaar is dit verkeerd begrepen door den 9-jarigen D. M., wonende op den Beukelsdijk. De jongen had zijn werk nog niet af en verkeerde in de meening, dat dit eerst gereed moest, vóór hij naar huis mocht gaan. De andere jongens gingen weg en M. bleef alleen in het lokaal achter. Te halfzes verliet het hoofd der school, de heer C. de Bruyn, die meende, dat alle kinderen weg waren het gebouw en deed de buitendeur op slot.

Toen de jongen met zijn werk gereed was, liep hij de gang in, om te zien, of de onderwijzer er nog was. Tot zijn schrik bemerkte hij, dat diens fiets, die altijd in de gang staat, weg was. Hij liep naar de buitendeur, doch vond deze op slot. Natuurlijk kwamen den knaap allerlei gedachten aan vergeten kinderen, die den geheelen nacht in de school hadden gezeten, in het hoofd, en hij vergat daardoor, dat de achteruitgang naar de gymnastiekschool altijd open staat. Hij begon luidkeels te schreeuwen en aan de deur te rammelen. Toevallig passeerden juist twee rechercheurs van politie, die den jongen geruststelden en bij den conciërge, die betrekkelijk dichtbij in de Jan Sonjéstraat woont, den sleutel van 't gebouw gingen halen. Te kwart voor zes was de jongen alweer bevrijd. Thuis had men nog niets van zijn achterblijven bemerkt.

Het hoofd der school wees er nog op, al was de jongen niet door de rechercheurs opgemerkt, hij toch niet lang meer opgesloten had behoeven te blijven, daar om zes uur de vrouw van den conciërge altijd weer in het gebouw komt voor het schoonmaken der lokalen. Maar, zoo voegde de heer De Bruyn hieraan toe, ik kan u de verzekering geven, dat het niet meer gebeuren zal. Het is een goede les geweest en wij zullen voortaan 's avonds voor het sluiten der school nagaan, of er iemand achterblijft.

Gebouw „De Eendracht”, Goudscheweg 130.

Excelsior-Bioscoop

Directeur: E.J. Weier, Jan Sonjéstraat 38, Rotterdam.

Liefdadigheidsavond

op 29 januari 1926 aanstaande, 8 uur.

De opbrengst wordt geheel ten bate van de noodlijdenden door den watersnood afgedragen aan het Rotterdamsch Comité,

Programma:

1. Openingswoord van den WelEerwaarde Heer Dr. A.F. Krull.

2. Zang van het Mannenkwartet „Con Amore”, leider de Heer J. van der Does.

3. De Borculo-film.

4. De Watersnood-film. — Hare Majesteit de Koningin in de geteisterde streken.

5. Piano en Viool: Mejuffouw Suze Cahen en de Heer Jaap Callenbach.

6. Sluiting door den WelEerwaarde Heer Ds. J.L. van der Wolf.

Kaartenverkoop en plaatsbespreking vanaf Dinsdag 28 Januari 1926, telkens van 3-8 uur, aan het Gebouw Goudscheweg 130.

Prijzen: 80, 60 en 40 cent.

De directies,

13611 60

Examens.

Het examen ter verkrijging van een akte van bekwaamheid als onderwijzeres aan een bewaarschool (akte A), uitgaande van de Gemengde Commissie voor Bewaarschoolakte-examens voor de gemeenten Rotterdam, 's-Gravenhage, Arnhem, Groningen en Schiedam wordt gehouden in Juni 1930 en Juli 1930. Men kan zich aanmelden voor 22 April 1930 bij den secretaris der commissie, W.J. Roodenburg, Jan Sonjéstraat 5a te Rotterdam.

Plotselinge dood.

In een tram op het Hofplein werd de 72-jarige mejuffrouw Maria Barents-van der Vegt uit de Jan Sonjéstraat plotseling onwel. De Geneeskundige Dienst bracht de vrouw naar haar woning, doch bij aankomst aldaar was zij reeds overleden.

Jubileum A. J. 't Hart.

Heden was het 25 jaar geleden, dat de heer A.J. 't Hart, thans hoofdagent-rechercheur bij den Justitieele Dienst van bureau Oppert, in Rotterdamschen politiedienst trad.

De algemeen geachte jubilaris werd hedenmorgen 22 maart 1932 gecomplimenteerd door den commissaris der 2e afdeeling, den heer C.G. van Gulden, terwijl ook de inspecteurs van den Justitieelen Dienst hun opwachting kwamen maken.

Ook van andere zijden mocht de heer nog vele blijken van belangstelling ondervinden; de receptie te zijnen huize aan de Jan Sonjéstraat was druk bezocht.

Door Rijkskommiezen aangeschoten.

Zonderlinge behandeling aan de grens.

Zondagavond 5 december 1932 is de familie A. Valster, wonende Jan Sonjéstraat 34b, alhier, komende met een luxe-auto van Baarle-Nassau, waar men een bezoek had gebracht aan een familielid in de Kweekschool voor Broeders, om omstreeks 7 uur op den weg tusschen Baarle-Nassau en Chaams een eigenaardige behandeling ten deel gevallen van de Rijkskommiezen. Ongeveer één à twee kilometer van Baarle-Nassau af vielen plotseling, terwijl de auto met een vaart van ten hoogste 25 KiloMeter reed, twee schoten.

Het tweede trof de 42-jarige mevrouw A. Valster-Kolenberg, die links van haar man zat, die de auto bestuurde, ongevaarlijk onder de borst. De auto stopte, waarna twee kommiezen per fiets verschenen, die beweerden, dat zij tevoren den bestuurder hadden gesommeerd te stoppen, maar dat deze daaraan geen gevolg had gegeven. De heer Valster nam met deze mededeeling geen genoegen en verzocht de ambtenaren voor hem uit te rijden naar het raadhuis in Baarle-Nassau, waaraan slechts schoorvoetend gevolg werd gegeven.

De burgemeester van Baarie-Nassau heeft den kogel, die in den mantel van mevrouw Valster-Kolenberg was blijven steken, in beslag genomen.

De houding van de Rijkskommiezen was voor den heer Valster aanleiding om een aanklacht over het gebeurde ter plaatse in te dienen, en hij zal, naar mevrouw Valster-Kolenberg ons heden mededeelde, ook op andere wijze trachten recht te verkrijgen, waar hij uit de geheele behandeling en wat zich daarna bij het onderzoek afspeelde, sterk den indruk heeft verkregen, dat men hem van de zijde der autoriteiten eer tegen dan meewerkte.

Door het oponthoud miste de familie tenslotte de laatste pont te Moerdijk maar zag dit leed door de goede zorgen van den caféhouder van café Het Veer tenslotte tot een minimum beperkt.

Radio,

gelijkstroomtoestel ter overname, elk aannemelijk bod. Te bevragen en te hooren H. Budding, Jan Sonjéstraat 3a.

Radio.

Ter overname geheel ingebouwd. Spotprijs: ƒ29, tevens Bekapath. met 40 pracht platen ƒ9.50. Hoogmolen, Jan Sonjéstraat 9b.

Aangeboden:

zonnig gemeubileerde Zit-Slaapkamer, met of zonder Pension, zeer billijk. Kasten, Telefoon, Radio, ook voor bejaard Persoon. Jan Sonjéstraat 32.

Politierechter

Een huis vol familie

Schoonmama is „de zure bom”

Plaats van handeling: de Jan Sonjéstraat, een pand met twee étages. De eerste étage wordt door mama met haar ongetrouwde dochter en zoon bewoond, de tweede étage door haar getrouwde dochters.

Deze drie gezinnen leven sinds lang op een gespannen voet. Zij treiteren en negeren elkaar van 's morgens tot 's avonds. Als schoonmama bijvoorbeeld naar haar radio zit te luisteren, wordt het plotseling verdacht stil in den aether…

Dan gaat de zoon de trappen op naar den zolder, klimt op het dak en ontdekt, dat de antennnedraad is doorgeknipt…

Er wordt dan op de tweede verdieping hartelijk gelachen. Er is vreugde.

Doet de familie op de tweede étage de straatdeur dicht, dan trekt de familie op de eerste étage deze weer open. Komen de schoonzoons hun schoonmama tegen, dan loopen ze haar bijna de trap af. Zij is hun nachtmerrie, de zure bom, die beiden onpasselijk maakt. Ook de vrouwen liggen met haar moeder overhoop. Kortom, dit huis vol familieleden is een huis van verschrikking.

Op een dag, dat de antenne doorgesneden was en de ongetrouwde zoon op den gemeencshappelijken zolder aan het herstellen was gegaan, was de schoonzoon-banketbakker naar boven geloopen… Er waren te voren reeds woorden gevallen en toen hij voetstappen op de zoldertrap hoorde en het grijze bebrilde hoofd van zijn schoonmoeder ontwaarde, zeide hij hatelijk:

— Zoo vuile… en toen volgde het verschrikkelijke woord… daar heb je dat oude loeder óók.

Gisteren 9 oktober 1940, toen dit beleedigingszaakje voor den rechter diende, vroeg deze aan den banketbakker, of hij iets tegen zijn schoonmama had.

— 't Is een serpent, antwoordde deze, maar dat ééne woord heb ik niet gezegd. Dat liegt ze.

Toen kwam schoonmama. Deze sprak steeds over „mijnheer mijn schoonzoon”. Toen ze op den zolder was gekomen, had hij gevraagd, doelende op den aan de antenne werkenden zoon:

— Ben je soms bang, dat ik hem opvreet?

— Als je soms honger hebt, kan je van mij nog wel een boterham krijgen, had schoonmama gerepliceerd.

— Die heb ik van jou niet noodig.

De rechter, die schoonmama de keuze had gelaten niet tegen haar schoonzoon onder eede te getuigen, gaf zijn poging daartoe spoedig op.

— Och ja, ik kan het me begrijpen, U wilt hier even uw hart luchten.

Ze praatte over haar getrouwde dochters. Nou ja… hier te kort en daar te lang…

De rechter sprak, dat in Amerika de filmsterren ook haar eigen leven leefden.

— Nu ja en toen had hij haar op die gemeene manier uitgescholden.

De banketbakker zat steeds ontkennend te schudden in de zondaarsbank.

— Zij heeft een groote fantasie, betoogde hij minachtend.

— U heeft geen eerbied voor uw schoonmoeder, verweet de rechter.

— Ik niet? Hoe kan ik voor haar hoogachting hebben? Elken dag ruzie.

Dan kwam de 19-jarige ongetrouwde dochter, die ook over haar zwagers en zusters een boekje open deed en ook zij had de gemeene scheldwoorden gehoord.

Maar de banketbakker had zijn vrouw meegebracht, die wel tegen haar moeder wilde getuigen, hoewel de rechter moeite deed er haar van af te houden.

— Want kijk eens, — legde de magistraat uit — het geldt hier slechts een bagatel en er komen hier méér vrouwen, die een meineed plegen om hun mannen te helpen en dan voor langen tijd naar de gevangenis verhuizen.

Deze dochter wilde echter getuigen tégen haar moeder, die haar man — zooals zij zich ladylike uitdrukte — „het vreten uit zijn muil had gehaald”. Maar de scheldwoorden had zij niet gehoord, dus mocht ze gaan zitten naast haar mama en zuster. Toen er nog een knoop bleek te zijn in het verhoor, moest ze opnieuw voor het hekje komen en daarbij mocht zij ook even haar hart luchten.

Maar de edelachtbare wist het niet wat voor moeder zij had. Was het niet verschrikkelijk om een dochter aan te wrijven, dat ze niet fatsoenlijk was? En dan door de heele buurt.

De „buurt” — vertegenwoordigd door talrijke Jan Sonjéstraatdames — stond op de tribune. Men genoot er.

De rechter veroordeelde den banketbakker ten slotte — conform den eisch — tot een tientje boete of vier dagen brommen.

— Dat is ongehoord, vond de banketbakker. Het zijn allemaal leugens van „mevrouw mijn schoonmoeder”. Ze liegt door de heele familie en staat er voor bekend.

Daarmede was dit gerechtelijk drama afgeloopen. De plaats van den banketbakker werd door zijn zwager ingenomen, die meubelmaker is. Ook hij had — met een kleine variatie — zijn schoonmoeder eveneens diep beleedigd in haar eer. Hij had er bij gevoegd:

— Je bent uit Amerika geknokt…

De rechter kon hem gelooven of niet, maar die schoonmoeder — intusschen voor het hekje getreden met vlammende blikken — stond daar nu wel poeslief, maar je moest haar in werkelijkheid eens zien. Dan keek ze zoo zedig niet, dat loeder.

De ongetrouwde zoon kwam bevestigen, dat hij den meubelmaker de woorden tegen zijn moeder had hooren uiten.

Rechter: — Heb je zijn lippen zien bewegen, toen hij de heerlijke woorden door den aether deed vloeien?

— Jawel edelachtbare. Ik heb het gezien. Toen kwam de banketbakker als getuige a décharge en gooide er een schepje op, natuurlijk ten voordeele van zijn zwager-meubelmaker.

Hij vertelde, dat er altijd herrie en schelden was en zijn schoonmoeder hem soms met een bezem te lijf wilde.

Hij mocht ook gaan zitten, doch koos een andere bank, zoodat hij niet op dezelfde zat als zijn gehate schoonmama.

Ook kwam de banketbakkersvrouw weer als getuige en opnieuw, hekelde zij het gedrag van haar moeder, die haar uitmaakte, waarvoor zij zélf was gescholden.

De rechter zuchtte diep en veroordeelde ook den meubelmaker wegens beleediging van zijn schoonmama tot eenzelfde boete.

Op den Noordsingel wachtten de familieleden elkaar op…

Het verdere verloop zal wel spoedig weer in de rechtszaal behandeld worden.

Te koop

Erres radio, in goede staat, tegen elk aannemelijk bod. lederen citybag en bronzen electrische lamp. Na 6 uur. Jan Sonjéstraat 6B.

Ter nagedachtenis

Maandagmiddag 12 november 1945 is op de begraafplaats Crooswijk door bewoners van de Jan Sonjéstraat een grafsteen overgedragen aan de familie van den oud-KnokPloeg-er J.P. Hendrikse (Louis), die in een gevecht tegen den bezetter is gesneuveld.

(Zie https://www.lo-lkp.nl/component/edocman/hggi-h2-547-563/download.html: Johannes P. Hendrikse (Louis) Voorheen: OrdeDienst. Gearresteerd 28-1-1945 bij overval op schuit met wapens in Rotterdam, ten gevolge van doorslaan gearresteerde rijksduitser uit de KnokPloeg-Rotterdam.)

Veilingbedrijf „Stad Rotterdam”

Veilingmeester Jac. Perridon, Makelaar

Heemraadssingel 163 Rotterdam Telefoon 36093

Bijzondere veiling

op vrijdag 31 mei 1946 aanstaande van 10 tot 4 uur in de Veilingzaal, Jan Sonjéstraat 15,

van goud en zilver, juweelen, sieraden, schilderijen, antieke voorwerpen, antiek meubilair, bijzondere postzegelverzameling, illegaal radiotoestel, diverse meubelen enzovoort

Kijkdagen: Dinsdag 28 en Woensdag 29 Mei 1946 van 10-4 uur

Inbrengen van goederen voor de volgende veiling Heemraadssingel 163 en aan de zaal.

Op verzoek gratis afhalen

De Stichting „CABA”

(Commissie van Advies en Beheer voor Afwezigen)

Verzoekt hen, die iets te vorderen hebben van of verschuldigd zijn aan na te noemen afwezigen, dan wel gelden, goederen of andere waarden voor of van hem/haar in bezit of bewaring hebben of met hen in eenigerlei rechtsbetrekking staan, hiervan binnen 8 dagen schriftelijk opgave of mededeling te doen aan onderstaand adres. Achterhouden van goederen is strafbaar.

André van Dantzig en Rosa van Dantzig-Sanders, Oude Binnenweg 75

Eduard van Dantzig en Sara van Dantzig-Sanders, Beukelsweg 70;

Levie Ensel, Bierslootsteeg 8, Vlaardingen;

Samuel Fekete en Adele Fekete-Farkas, Teilingerstraat 35;

N.A. Frank en M. Frank-Ensel, Zwaanshals 200;

Joachim van Gelderen, Henegouwerlaan 396;

Harry Hachenberg, Warmoezierstraat, daarna Boreelstraat;

Eliazar Hamburger en Elisabeth Hamburger van der Berg, Schieweg 60A;

Mevrouw B. van Stralen-Van Straten, tot 1940 gewoond hebbende Maaskade 109B;

David Tenenbaum, Jan Porcellisstraat 8;

Alter Wachsman en Temera Wachsman-Schaufel, Jan Sonjéstraat 30;

B. Weinberg, Vredehofweg 42;

Wulf Wurszup en Scheine Dina Salmanowitz, Vlaggemanstraat 39B;

J. van der Heim en Roselle van der Heim-De Jongh, Mathenesserweg 21

Weduwe Betty van Kleef-Ensel, Zwaanshals 292B;

Abraham van Koppelen, Agniesestraat 26;

Alexander van Koppelen, Noordsingel 24;

M. Koster, Mathenesserlaan 229;

Marcus Lagrand, Schieweg 11A;

Mevrouw R. Polak-Koster, Burg. Meineszlaan 25;

Jacques Poppers en E. Poppers-Cohen, Burg. Meineszlaan 76B;

Henri Marc Ronkel, Burg. Meineszlaan 121;

Suzanna Roodenburg-Sanders, Jan Porcellisstraat 8;

Abraham van der Sluijs en Chr. van der Sluijs-Ensel, Zwaanshals 200;

De secretaris

Rotterdam, 7 October 1946.

Graaf Florisstraat 36.

(Zie https://wachsman.nl voor meer informatie over de familie Wachsman)

Oproeping

Allen, die iets te vorderen hebben van, verschuldigd zijn aan of onder zich hebben van of als erfgenaam aanspraak menen te kunnen doen gelden op de onbeheerde nalatenschap van

Alter Hirsch Wachsman

geboren te Cieszanow (Rusland) op 28 Augustus 1894, laatstelijk gewoond hebbende te Rotterdam, Jan Sonjéstraat 30b en overleden te Sobibor (Polen) op 30 April 1943, wordt verzocht hiervan kennis te geven aan of afgifte te doen aan ondergetekende, uiterlijk op 30 Juni 1953.

Rotterdam, 12 Mei 1953.

De curator:

R. Schiferli

van der Dussenstraat 6a.

(Zie https://wachsman.nl voor meer informatie over de familie Wachsman)

Mijnheer de Redacteur

Rotterdamse Electrische Tram-personeel

In ons blad is gewag gemaakt van kabaal, dat op de personeelsvergadering van de Rotterdamse Electrische Tram is gemaakt. Waarom wordt er in Het Vrije Volk altijd over Eenheids Vakcentrale-elementen gesproken in zulke gevallen? Ik vindt dit kleinzielig.

Als de Rotterdamse Electrische Tram thans een duiventil is geworden, dan komt dat, omdat er beschamend lage lonen worden betaald, zoals het „Algemeen Dagblad” vermeldde.

P. Jansen

Jan Sonjéstraat 11a

Rotterdam

(Eenheids Vakcentrale'ers stonden op die avond pamfletten te verspreiden. In die pamfletten werden de vergaderingbezoekers opgewekt de eis te stellen, dat 15 October 1953 de streefdatum zou moeten zijn. Op die vergadering is die eis toen ook gesteld en dat ging met het vermelde kabaal gepaard. Was de conclusie van Het Vrije Volk dus onjuist? Als inzender wat meer van de praktijken dezer lieden kende uit eigen ervaring, dan zou hij het woord „kleinzielig” niet zo gauw gebezigd hebben. En dan zou hij ook weten, dat het „Algemeen Dagblad” er altijd een danig plezier in heeft met verkeerde voorstelling van zaken haar arbeiders-vijandigheid te demonstreren, hetgeen dit blad ook nu met het noemen van loonbedragen bij de Rotterdamse Electrische Tram weer heeft gedaan. Red. Het Vrije Volk)

Nieuw pand N.V. Van Torren

Het bouwen van een bedrijfspand met kantoren aan de Jensiusstraat voor rekening van de N.V. N. van Torrens slagerij- en vleeswarenfabrieken is na onderhandse inschrijving gegund aan T.J. Hoebe te Rotterdam voor ƒ169.000. Architect is de heer B. Reinders, Jan Sonjéstraat 11, Rotterdam.

Maandag 25 februari 1963 vieren de heer C.J. Nelemans en mevrouw G.J. Nelemans-Kamp, Jan Sonjéstraat 14a, te Rotterdam hun gouden huwelijksfeest.

Niet opvoeden

Op de TV werd ons een programma voorgeschoteld waarin men liet zien hoe men stieren fokt voor wellustigen in Spanje. We mochten nog net zien hoe zo'n jong beest werd gebrandmerkt, maar toen het ‘grote’ moment aanbrak waarop de stier in de arena moest vechten, werd de film afgebroken. Dat mochten we niet zien.

Akkoord. Het is een wreed schouwspel; maar laat ons, TV-kijkend Nederland, verschoond blijven van beelden ‘van mens tegen mens’. Het is voor onze kinderen en voor ons huiveringwekkend en niet bepaald opvoedend.

N.J. Smeets,

Jan Sonjéstraat 30a,

Rotterdam.

Militairen

Met ontsteltenis las ik over de brand door het optreden van militairen, waardoor boer Bosgoed in Oosterhout zo zwaar is getroffen. Ook ik heb mijn herinneringen, aan militairen in die buurt.

Toen we met vakantie waren in een kamphuis dat ligt aan het eind fan de weg van boer Bosgoed, en dat geheel omgeven is met prikkeldraad en aan het hek een bordje Verboden toegang voor onbevoegden heeft kwamen op een dag mijn kinderen gillend binnenstormen. Er bleken militairen met groen en zwart gecamoufleerde gezichten op het kampterrein aan het oefenen. Ik heb direct de militaire politie gebeld in Oosterhout, die mij vroeg de commandant te zeggen onmiddellijk het terrein te ontruimen.

De militairen (er kwamen er nog meer) verlieten het terrein dwars door het prikkeldraad en het korenveld van boer Bosgoed, alles vertrappend. 's Nachts waren ze weer present, we hebben geen oog dichtgedaan. Het jaar daarop hielden ze weer een oefening, het leek wel of de hel losgebarsten was, granaatwerpers, mitrailleurs, echt iets voor je vakantie.

We gaan naar dit kamphuis omdat het aan grote gezinnen zeer goedkoop verhuurd wordt. Maar als we dit jaar weer zo'n last van die militairen hebben, dan is dit het laatste jaar.

N.J. Smeets

Jan Sonjéstraat 30a

Rotterdam.

Alleen „Lange Mina” is er nog

„Nog even, dan zullen we jou niet meer zien,

Je moet ook nog wijken voor lijn 15 en 10.

Herinnering blijft: rooie Naat, Catrien,

Dat wordt in mijn dagboek geschreven;

Mijn steenkoude handen van vis en ijs,

Jouw vishal was bepaald geen ijspaleis

'k Zal steeds aan je denken, al wordt ik oud en grijs,

Dat staat in mijn dagboek te lezen.”

Ziedaar een couplet uit een gedicht van N.J. Smeets (Jan Sonjéstraat 30A Rotterdam) over het verdwijnen van de Rotterdamse visafslag.

Het doet een beetje Jordaans aan, dit vers. Uit het begeleidende briefje blijkt echter, dat het recht uit een Rotterdams hart komt. Luister maar:

„Ik zelf ben al bijna 20 jaar werkzaam bij de Gemeentelijke Visafslag, die zoals u reeds lang bekend is, binnenkort zijn deuren voorgoed zal sluiten. Wat wij nooit hadden kunnen denken zal over enige weken waarheid zijn. Een koud en tochtig beroep waar ik in de loop der jaren van ben gaan houden en dat iets bijzonders was. Vele vrouwen heb ik zien komen en ook weer helaas zien gaan, zonder dat hun plaats werd ingenomen. Alleen „Lange Mina” (mevrouw M. Bouwman) is nog als enige visvrouw over. Maar ook zij komt niet meer zo heel vaak aan de Vismarkt. Jammer, heel erg jammer….. en dat in zo'n wereldstad als Rotterdam”.

Plotseling overleden

(Van een onzer verslaggevers)

De 73-jarige heer J.J. Ringeling uit de Jan Sonjéstraat in Rotterdam is maandagavond 30 januari 1967 in de Drievriendenstraat in elkaar gezakt. In ziekenhuis Dijkzigt bleek dat hij was overleden.

Tuberculose-onderzoek

Ik was nogal verbaasd over het bericht dat het jaarlijks onderzoek op tuberculose op de scholen in, het vervolg eens per vier jaar zal plaatsvinden. Alleen aan ouden van dagen en buitenlandse arbeiders zal nog speciale aandacht worden geschonken. Het steeds kleiner worden van het aantal tuberculose-gevallen wordt, tot mijn nog grótere verbazing, door het ministerie van Volksgezondheid een ontwikkeling genoemd, die het thans nog toegepaste, zeer kostbare onderzoek niet langer noodzakelijk maakt. Met andere woorden: het is te duur! Dat is het kardinale punt.

In een radiopraatje op 10 november 1969 jongstleden zei de directeur van het Consultatiebureau in Rotterdam: het zou een dwaasheid en een grote domheid zijn wanneer wij ons consultatiebureauwezen op dit moment zouden liquideren. Dat men speciale aandacht aan buitenlandse arbeiders besteedt, spreekt vanzelf, maar wat doet men met hen die hier clandestien komen werken en die juist een groter gevaar vormen? Tuberculose is tegenwoordig niet meer zo gevreesd als vroeger, maar daar ik zelf enkele kinderen ermee heb liggen vraag ik mij af: moet men nu niet extra op zijn hoede zijn?

N.J. Smeets

Jan Sonjéstraat 30a, Rotterdam

Executieverkoop

vrijdag 11 februari 1972, te 11 uur, Jan Sonjéstraat 8b te Rotterdam, ten laste van J.W.J. Hijnen, van meubilaire goederen en wat verder te koop zal worden aangeboden.

Bezichtiging is mogelijk een half uur voor de verkoop. Contante betaling. Geen opgeld.

De deurwaarder,

Joh. van der Zwaal.

Executieverkoop

Donderdag 18 maart 1982 te 11.00 uur te Rotterdam, Jan Sonjéstraat 15 ten laste van N. Kok van een caféinventaris onder andere een fruitautomaat, radiocassette deck, en wat verder te koop zal worden aangeboden.

Bezichtiging een half uur voor de verkoop.

Contante betaling. Geen opgeld.

De deurwaarder,

Executieverkoop

Donderdag 18 maart 1982, te 11.00 uur te Rotterdam, Jan Sonjéstraat 17b ten laste van W.G. Hoefakker diverse houten-ladders, dames en herenfiets, wasautomaat, jukebox, Mercuri type 40 buitenboordmotor, Berini bromfiets, en een automobiel American motors type Hornet, kenteken 50-PZ-31 en wat verder te koop zal worden aangeboden.

Bezichtiging een half uur voor de verkoop.

Contante betaling. Geen opgeld.

De deurwaarder,

‘Eigenlijk best gezellig’

De politie past op het huis

Alleen weer werkt tegen bij ontruiming wijk

door Gerard Bergers

Rotterdam — De Rotterdamse wijk Middelland, zondagmorgen 27 maart 1988 om acht uur. Meest gehoorde klachten: ‘Wat een beestenweer’ en ‘koud hè?!’ Het hoost bakken uit de hemel en het is koud. Politiemensen met wollen mutsen op en handschoenen aan; kleumende bewoners in de deuropening van hun huizen; de operatie-Bellebom komt moeizaam op gang.

Op de hoek Claes de Vrieselaan-Middellandplein laat een van de vele paarden van de bereden brigade wat vallen op het trottoir en door de Bellevoysstraat schalt uit de luidsprekers van een politiewagen: „Dames en heren, goedemorgen, dit is de politie. Wilt u alstublieft uw huizen verlaten.”

Wachten

Op de stoep van zijn huisje, op nog geen vijftig meter van de plaats waar de Bellebom ligt, zegt de 67-jarige Van Moerland; „Ik zal toch nog even wachten. Je wéét het nooit. Ik heb hem op 29 november 1944 zien komen, en ik wil hem zien gaan ook. Om nooit te vergeten. Een kwam er in de dakgoot van dat huisje daar en de andere achter in de tuinen. Jawel — die in de dakgoot is ontploft, maar die andere niet.”

Naast hem de 75-jarige L.J. Smits: „Dat was allemaal de Twééde Wereldoorlog. Maar ik heb de Eerste nog meegemaakt. Dat was andere koek. Toen had je geen blindgangers. Nee meneer, de bommen waar ze toen mee gooiden waren geen zure bommen om het zo maar te zeggen.”

Op de radio is een anonieme mevrouw aan het woord: „Ik wou dat dat wijf het lazerus had gekregen”, zegt ze. Met ‘dat wijf’ bedoelt ze mevrouw H. Offenberg, die de politie over de aanwezigheid van de bom heeft getipt toen er bij de renovatie in de Bellevoysstraat graafmachines werden ingezet. Bang voor het leven van de machinisten, vertelde mevrouw Offenberg wat zovelen al jaren wisten — dat er een onontplofte bom in de tuintjes achter de huizen moest liggen. Maar een aantal mensen in de buurt heeft haar dat niet in dank afgenomen.

„Leuk begin van de zomertijd, dat weer”, zegt de anonieme dame op de radio. „Bovendien moet je nu nóg eerder je nest uit.” In de Jan Sonjéstraat klinken op dat moment de eerste hamerslagen. Politie en gemeentewerken timmeren er aan de weg, want in een van de huisjes wordt niet opengedaan. Via een opengebroken raam klimmen twee agenten naar binnen, om er even later uit te komen met een duidelijk geflipte bewoner en zijn vriendin. Waarom ze niet open hadden gedaan ? „Ja, waarom wel!” En vervolgens, tot ieders hilariteit: „Bellebom? Nooit van gehoord!”

Handschoenen

Een aantal politiemensen heeft over de wollen wanten plastic handschoenen aangetrokken. „Je komt van alles tegen in die huisjes”, zegt er een, „vuile spuiten van drugsverslaafden en veel meer vieze troep. Maar eerlijk gezegd, het valt ons nóg mee.”

Op de hoek van het Middellandplein wordt met vereende krachten een voormalige wijnhandel opengebroken, omdat de politie er het gas wil laten afsluiten en wil kijken of er zich niemand meer binnen bevindt. De bewoner zal zich wel nooit meer melden, want het pand blijkt een illegaal speelhol te bevatten.

Kraakpanden

Alles bij elkaar knallen zo'n vijfenzeventig keer hamers, bijlen, breekijzers en koevoeten op de vroege zondagmorgen 27 maart 1988 om panden open te breken. Het zijn voornamelijk renovatie- en kraakpanden die in de loop van de tijd door de politie zorgvuldig zijn dichtgetimmerd, maar nu geopend moeten worden.

„Hoe loopt 't in zône A?”, vraagt iemand die kennelijk met de leiding is belast wat zorgelijk over de politieradio. Het antwoord is al even mistroostig: „Het zit wat tegen. Komt door het slechte weer.”

Dezelfde bron maakt melding van op de Beukelsdijk aangevoerde koffie. „Maar we hebben er niks aan”, zegt de politieradio, „want ze zijn de bekertjes, de melk en de suiker vergeten.” Even later wordt er ook nog om lepeltjes gevraagd.

Tafeltjes

In de Energiehal, op veilige afstand van de Bellebom, zitten dan zo'n tweehonderd mensen aan de lectuurtafeltjes, in de tv-hoek of gewoon kip of kabeljauw te eten, want de ruim tweeduizend ambtenaren die door het ‘rampgebied’ trekkende burgemeester Peper heeft ingezet, hebben niets aan het toeval overgelaten. Wie niet van vlees houdt krijgt vis en voor wie het geen van beide is, schenkt de keuken vruchtensap.

De twee mensen om wie eigenlijk alles draait, adjudant Schoots en sergeant Linschoten van de Explosieven Opruimings Dienst, zijn dan afgedaald in de elf meter diepe ‘koker’ waarin de Bellebom, nu vrij van het grondwater, ligt. Ze hebben niet veel gezegd. Schoots, zorgvuldig aan zijn shaggie trekkend: „Natuurlijk heb ik lekker geslapen, waarom niet?” En Linschoten, bijgenaamd De Lange: „Alleen hadden ze ons wel wat beter weer mogen geven.”

Het lijkt een fluitje van een cent.

Gespannen

Maar Silla de Kok van het aannemingsbedrijf Monschouwer uit Heerjansdam weet wel beter: „Ik heb ze drie maanden meegemaakt hier in de keet toen wij het voorbereidende werk deden om de bom zo goed en zo kwaad als dat ging bloot te leggen. Ze zijn anders vandaag 28 maart 1988. Ze zijn gespannen van hun haren tot hun tenen”, zegt ze zorgelijk.

Op de 's Gravendijkwal tuurt dan een blote vrouwelijke etalagepop met het bordje ‘Leeg hè?!’ over de onwezenlijk lege wijk.

Oordoppen

Hans Boodt van het Etalageburo, zoals zijn zaak heet, heeft haar op straat gezet om, zoals hij zegt, de mensen toch nog wat te laten lachen. En het bedrijf Groen Rubber, aan de Eerste Middellandstraat, dat normaliter condooms verkoopt, is blijkens de aanbeveling in de etalage overgestapt op oordoppen, voor het geval dat.

Terwijl mensen van het Rode Kruis in de Bajonetstraat een Surinaams meisje met waterpokken in een ambulance tillen schettert een paar straten verder uit de luidsprekers van café Middelland het door een handige zanger haastig uitgebrachte ‘Bellebomlied’. Uitbater Jan Hanssen, samen met aanhang en ondanks de vroege zondagmorgen 27 maart 1988 al of nóg aan de pils: „We zijn vannacht opengebleven en we hoeven pas tegen één uur de wijk uit. Ja, ik heb best aardig zaken gedaan. Pilsjes, uitersmijtertjes en zo voor de heel vroege klanten. Nee, ons zal je niet horen.”

Buiten stoppen politiemensen een dronken voorbijganger, die de afgesloten wijk in wil, veiligheidshalve maar in een politiewagen, terwijl een 44-jarige vrouw die halsstarrig weigert haar woning te verlaten en met een beitel dreigt, naar een bureau wordt gebracht.

Beneden sleutelen even later Schoots en Linschoten aan de ontsteker van de bom.

Als de bewoners tegen de avond hun huizen weer in mogen blijken de zegeltjes die de politie ter controle op de deuren plakte nog heel en zijn ook de afgegeven huissleutels niet zoekgeraakt.

„Eigenlijk best gezellig, zo'n dag”, zegt er een.

„Alleen jammer van het weer.”

Operatie kost 6 miljoen

Van een onzer verslaggevers

Rotterdam — De zes miljoen gulden, die de operatie-Bellebom heeft gekost, kan worden onderverdeeld in de volgende posten: Aannemer Monshouwer uit Heerjansdam krijgt voor het voorbereidende werk 4,5 miljoen gulden. De EOD die de bom onschadelijk maakte brengt twee ton in rekening en de ambtelijk coördinator van de operatie ontvangt 70.000 gulden. De evacuatiekosten bedragen 100.000 gulden; eenzelfde bedrag gaat naar de GGD, terwijl voor verzekeringskosten 2 ton zijn uitgetrokken. Het terugbrengen in de oorspronkelijke staat van het terrein waar de bom heeft gelegen kost nog eens een half miljoen gulden.

Bellebom wordt waarschijnlijk een museumstuk

Van een onzer verslaggevers

Rotterdam — De ‘Bellebom’, die gistermiddag 27 maart 1988 door adjudant P. Schoots en sergeant J.C. Linschoten van de Explosieven Opruimings Dienst onschadelijk is gemaakt, krijgt waarschijnlijk een plaatsje in het Historisch Museum van Rotterdam. Burgemeester Peper gaat proberen de bom, waar de springstof nog uitgehaald moet worden, voor de Maasstad te behouden.

„Het is een uiterst gaaf exemplaar; een van de mooiste die we ooit onschadelijk hebben gemaakt”, zeiden gistermiddag 27 maart 1988 adjudant Schoots en sergeant Linschoten in koor. „Alle letters en cijfers staan er nog op en zelfs de kleurenbandjes die de lading aangeven zijn nagenoeg ongeschonden.”

Slagpijpje

Volgens beiden is de demontage snel, maar niet zonder gevaar verlopen. „Het duplex slagpijpje was zó gammel”, aldus kapitein Van Maren die de operatie leidde, „dat het direct in een put naast de bom tot ontploffing is gebracht. Pas daarna is de Bellebom zelf opgetakeld. De demontage begon om 13.50 uur; om 14.55 was de bom boven en om 17.00 uur reed-ie in een vrachtwagen Rotterdam uit op weg naar Culemborg voor verdere behandeling.”

Daarna ontstond in de inmiddels vrijgegeven Bellevoysstraat een waar ‘bomtoerisme’. Terwijl de eerste bewoners terugkeerden naar hun huizen verdrongen honderden mensen zich rond de plaats waar de blindganger uit 1944 bijna 44 jaar op een diepte van elf meter heeft gelegen.

De wijk Middelland had de hele dag een onwezenlijke aanblik geboden: Verlaten winkelstraten en woonwijken, waaruit ook alle auto's waren verwijderd.

De EOD studeert nu samen met TNO op de mogelijkheden om meer bommen te demonteren. „Ze liggen her en der in het land en zeker ook in Rotterdam”, aldus de commandant van de EOD. Volgens burgemeester Peper ligt er in elk geval één aan de Boezembocht in de Maasstad, maar zijn van ‘zestien melders’ ook aanwijzingen over andere bommen binnengekomen. Sommige van de meldingen betreffen een en dezelfde bom, aldus burgemeester Peper.

Oproep

Peper had de bevolking gistermorgen 27 maart 1988 via het lokale radiostation Radio Rijnmond opgeroepen ‘het gezellig te houden’. Hij was langdurig in de wijk om er met bewoners te praten. Na afloop toonde hij zich uiterst tevreden. Zó zelfs, dat hij op nog geen tien centimeter afstand van de inmiddels omhoog gebrachte Bellebom een sigaartje opstak. Maar volgens de mensen van de EOD kon dat geen kwaad. Zelf schrok Peper er een beetje van. „Temeer”, zo zei hij, „omdat twee jaar geleden bij een soortgelijke demontage in West-Berlijn de bom tot ontploffing kwam. Er werd toen een kleuterschool finaal weggeblazen”, aldus Peper. Hij trapte het sigaartje toch maar uit, op nog geen vijf centimeter voor de punt van de bom.

Bewoners tevreden over aanpak

Van een onzer verslaggevers

Rotterdam — Het merendeel van de bewoners dat vanwege de Bellebom zijn huis heeft moeten verlaten zegt tevreden te zijn over de aanpak en de voorlichting van de gemeente.

Vooral onder de vele bewoners van buitenlandse afkomst toonden gisteren 27 maart 1988 bewondering voor de zorgvuldige informatievoorziening en de inzet van tolken tijdens de operatie.

Dat blijkt uit een representatieve steekproef die gisteren 27 maart 1988 onder 105 geëvacueerde bewoners van de wijk Middelland is gehouden door enquêteurs van de Rijksuniversiteit in Leiden en de Erasmus Universiteit in Rotterdam.

Volgens de leider van dit crisisonderzoeksteam, prof. dr. U. Rosenthal, spreekt uit de resultaten groot vertrouwen in de overheid. „Niemand heeft een poging gedaan zijn antiek tijdelijk ergens anders te brengen. Daaruit bleek het vertrouwen in de goede afloop”, aldus Rosenthal.

Bijna de helft van de bewoners noemde de speciale Bellebomkrant van de gemeente als de belangrijkste en beste bron van informatie. Opmerkelijk was hoe weinig mensen zich lieten voorlichten via Radio Rijnmond: slechts vijf procent.

Volgens de onderzoekers gaf het tijdstip van evacuatie aanleiding tot veel klachten. Sommigen moesten ruim vier uur wachten alvorens zijn de betrokken straten konden verlaten.

Onderschrift bij de foto's

Lachende gezichten, kwispelende honden en de politie die op het huis past. (Foto's Ton den Haan)

De Energiehal rekende op zo'n duizend mensen. Er kwamen er amper 350. De rest ging naar familie of kennissen.

De oudste bewoners van de wijk Middelland verlaten hun huis. Het zijn de 91-jarige W.J. de Paus en de een jaar oudere D. Hannewijk. Beiden hebben de bom destijds zien vallen. Gisteren 27 maart 1988 stortten tientallen verslaggevers en fotografen zich op het bejaarde paar. „Het lijkt wel of we net getrouwd zijn”, aldus De Paus.

Welkom staat er op dit pandje, maar de politie moest het wel openbreken.

Waar het allemaal om ging: De Bellevoysstraat. Verlaten huizen, en wachten op de klap die niet kwam.

Er is geen studentenleven zonder God

In hartje centrum van Rotterdam staat een studentenhuis dat er duidelijk uitspringt. Terwijl niemand in deze buurt vreemd opkijkt als er weer eens een criminele afrekening plaatsvindt, praten Jan Willem, Ale en Maarten er dagelijks over God en zijn grenzeloze liefde. Ze zijn lid van de Rotterdamse Vereniging van Gereformeerde Studenten en maken deel uit van een van de weinige zuilen die Nederland resten. Waar veel studenten het geloof als een opeenstapeling van restricties en verplichtingen ervaren, gaan de bewoners van Jan Sonjéstraat nummer 35 er helemaal in op. Zonder God is er voor hen geen leven. En al helemaal geen studentenleven.

‘Het geloof moet je niet laten versloffen. Je moet niet in je eentje gaan zitten wachten totdat Christus terugkomt. Je hebt wel de opdracht om anderen te vertellen over het evangelie’, zegt Ale Riedstra (25) als huisgenoot Jan Willem na het eten de Bijbel resoluut dichtklapt. De discussie is het logische vervolg op de gelijkenis van de vijf wijze en vijf dwaze maagden uit het Mattheüs-evangelie.

Jan Willem: ‘De boodschap is duidelijk. God eren en God liefhebben, en dat moet een ander ook kunnen merken. Het doel is niet om met zo weinig mogelijk inspanning toch in de hemel zien te komen.’ Ale: ‘Je bedoelt de short cut to heaven waar dominee De Bruijne het altijd over heeft?’ Ook Ale's aanstaande echtgenote Wendelmoet mengt zich in het gesprek. ‘Hoe moet het dan met mensen in de bush bush? Wij hebben het geluk dat we toevallig bij christelijke ouders geboren zijn. Maar wat doe je met die mensen?’

Terwijl het gemiddelde wensenpakket van de student anno 1995 uit vergaande vrijheid en autonomie bestaat, verkondigen deze vrijgemaakt gereformeerden dagelijks de boodschap van naastenliefde en respect voor zowel ouders als overheid. Maarten IJkel (20): ‘Medestudenten denken vaak dat wij heel veel moeten inleveren. Een vriend van mij zei laatst nog: „Dan mag ik zeker geen schietfilms meer kijken?” Maar wij kijken heus wel tv. We zijn alleen selectiever.’

Jan Willem: ‘Waar wij onze huisgenoten op selecteren? Op man-zijn, kookkunst en sociaalheid. Zo iemand moet bij de rest passen en deel willen nemen aan het huisgebeuren. Wij eten dagelijks samen en doen gezamenlijk inkopen. Een gezin zijn we niet, maar wel een sociale gemeenschap. Je betaalt ook overal aan mee, ongeacht of je er bent. En ja, we selecteren inderdaad ook op geloof. Alle huisgenoten zijn lid van de Vereniging van Gereformeerde Studenten te Rotterdam.’

Hoe gezellig en harmonieus de verhalen aan tafel ook mogen klinken, hebben Jan Willem, Ale en Maarten soms niet het gevoel dat zij zich in een eng kringetje begeven? Maarten: ‘Je komt overal dezelfde mensen tegen omdat je je in hetzelfde wereldje beweegt. En je hebt daar al zoveel contacten dat je ze ook niet elders hoeft te zoeken.’

Ale: ‘Wat buitenstaanders van ons huis denken? Neem onze buurman. Die heeft een volstrekt ander wereldbeeld dan wij. Hij zegt: „Jullie huis springt eruit in de straat”, terwijl hij pas sinds een half jaar weet dat we christen zijn. Wij proberen gewoon open te staan voor mensen uit de buurt. Je consumeert niet alleen in menselijke relaties, maar kijkt ook wat je voor een ander kunt betekenen.’ Jan Willem: ‘Ik noem dat: respect dat verder gaat dan vrijblijvende tolerantie. Als ik om me heen kijk, schrik ik wel eens. Dan constateer ik zo'n onbeschaamd egoïsme.’

Huize Jan Sonjé mag dan serieus met intermenselijke relaties omspringen, de relatie met eventuele partners is eenzelfde lot beschoren. Ale zal het huis binnen afzienbare tijd verlaten voor een huwelijk met Wendelmoet. Ze willen elkaar zekerheid geven en dat ook duidelijk aan anderen laten zien. Sex voor het huwelijk komt daar niet aan te pas. ‘Dat wij niet met elkaar naar bed gaan’, nuanceert Maarten, ‘betekent niet dat er helemaal geen sprake mag zijn van seksualiteit. Maar wij wachten tot na het trouwen uit respect voor elkaar.’

Hoewel zé allemaal behoorlijk strak en rechtlijnig denken, dwingen de studenten toch respect af. Ze zijn wie ze zijn en schamen zich niet voor hun principes. Ze lezen, naast de Bijbel, de meest uiteenlopende literaire boeken, spellen ook de niet-christelijke kranten en luisteren net als ieder ander naar ‘wereldse’ popmuziek. Ook uitgaan is niet uit den boze. Ale: ‘Maar als een huisgenoot iedere dag naar de discotheek zou gaan, of elke drie maanden met een ander meisje in bed zou belanden, dan zou ik wel vragen wat hem daartoe beweegt.’

Als de anderen hard lachen om zijn uitspraak, haast Ale zich te zeggen dat ze wel begrijpen wat hij bedoelt. ‘Nou was dit geval ook behoorlijk hypothetisch. Laat ik het zo uitdrukken: wij staan duidelijk ergens voor en kunnen elkaar daar ook op aanspreken.’

Ellen Danhof

Onderschrift bij de foto De Bijbel staat centraal in Huize Jan Sonjé.

Foto Hans Heus — De Volkskrant

Oudste inwoner Jan Sonjéstraat ingenomen met prijs

De Jan Sonjéstraat is in de prijzen gevallen bij de uitreiking van de Opzoomerprijs voor Delfshaven. Als genomineerde wonnen de bewoners van de Jan Sonjéstraat duizend gulden door maandelijks met z'n allen de straat schoon te maken, waardoor iedereen zich verantwoordelijk voor de straat is gaan voelen.

Daarnaast hebben zij de straat opgevrolijkt met plantenbakken. Dat deze activiteiten de saamhorigheid in de straat bevorderen, kan de oudste bewoner, meneer Van Hooijdonk, beamen. Hij woont al 67 jaar in de straat. Boven woonde hij met zijn vrouw en drie dochters. In de kelder had hij een stoffeerderswerkplaats met zeven man personeel. Later verhuisde de zaak naar de Engelsestraat. In de loop der jaren heeft Van Hooijdonk allerlei veranderingen meegemaakt. Als schooljongen — hij ging naar school in de Oostervantstraat — ging hij met vriendjes over sloten springen die grensden aan boerderijen aan de tegenwoordige Beukelsdijk.

„Dan werden we nog weleens achterna gezeten door de boer,” herinnert hij zich. „Het was allemaal land. Op de Middellandstraat stonden geen huizen. Dat was de polder. Een ruimte had je! Op het Henegouwerplein gooiden ze al het as op het plein en dan had je een hele grote berg, waar de mensen hun kooltjes uit zaten te zoeken.”

De Tweede Wereldoorlog staat Van Hooijdonk nog helder voor de geest. Naast zijn huis, waar hij met zijn vrouw en drie dochters woonde, verrees een café dat druk werd bezocht door Duitse soldaten. Hij maakte mee hoe de huizen verduisterd moesten worden en hoe onschuldige mensen op de Middellandstraat werden neergeschoten. Voor zijn ogen werd het Joodse Ziekenhuis aan de Claes de Vrieselaan ontruimd.

„Bij de grote brand van het bombardement heb ik als hulp in de straat gestaan,” herinnert hij zich. „Dan kwamen de mensen allemaal spullen brengen. De mensen uit het ziekenhuis werden natuurlijk verplaatst allemaal, dus dan hadden ze dekens nodig en slopen en kussens. Ik stond dat op de hoek van de straat te verzamelen en dat werd dan naderhand weggehaald. Dan zag ik hoe de gewonden en de zieken in auto's werden weggevoerd. Je werd op een afstand gehouden. De Duitsers liepen met geweren in de aanslag. Ik ben in dat ziekenhuis verschillende keren op visite geweest, bij kennissen. Jarenlang heb ik als kind zijnde een Joods vriendje gehad.”

Sommige huizen uit de straat, die rond de eeuwwisseling is gebouwd, heeft Van Hooijdonk zien afbreken en zien vervangen door nieuwe. Ook de bevolking heeft hij zien veranderen. De welgestelden heeft hij naar de buitenwijken weg zien trekken, om plaats te maken voor een gemêleerde bevolking van verschillende nationaliteiten.

In zijn herinnering Opzoomerden bewoners van de straat al voordat het woord was uitgevonden: „De stoepjes en de bellen werden gepoetst. Dat zie je tegenwoordig niet meer,” constateert Van Hooijdonk, die toegeeft dat het met de gezamenlijke schoonmaakakties in de straat wel weer de goede kant uit gaat. Ondanks zijn hoge leeftijd draagt hij hier nog steeds aan bij: „Ik doe nog graag mee. Mijn eigen straatje veeg ik ook altijd nog. Ik kan niet tegen vuil. Misschien ben ik daar een beetje te precies in,” zegt Van Hooijdonk, die vindt dat de Roteb ook wel iets vaker zou mogen vegen: „Om de twee weken is te weinig.” Toch zou hij het maandelijks vegen met zijn medebewoners niet willen missen: „We gaan goed met elkaar om. Ik vind het gezellig.”

Onderschrift bij de foto De Heer van Hooijdonk zou het maandelijks vegen met de medebewoners niet willen missen.

foto: Sjoerd Nicolaï

Een vroeg feestje in de Jan Sonjéstraat

Verbaasd keek mijnheer Poot uit zijn raam. Aan zijn gevel hingen slingers en verschillende bewoners hadden de vlag gehesen. Recht tegenover zijn woning was over de gehele gevel een geel spandoek bevestigd met een liedtekst. En dat lied werd uit volle borst gezongen.

Het was woensdag 25 april 2001 en de bewoners uit de Jan Sonjéstraat wilden mijnheer Poot en zijn vrouw in het zonnetje zetten, want vandaag 25 april 2001 waren ze immers vijftig(!) jaar getrouwd.

Mijnheer Poot is een van de meest actieve bewoners uit de Jan Sonjéstraat. Hij is al heel lang lid van de bewonersgroep en organiseert plantdagen, straatdîners, feesten, enzovoort.

Natuurlijk kwam het feestvarken snel naar buiten, waar hij hartelijk gefeliciteerd werd door medebewoners. Rond de voor deze gelegenheid opgezette koffietafel werd nog even vrolijk feest gevierd. „Ik kom net uit de nachtdienst”, lacht een bewoner, „het wordt dus een latertje voor mij”.

Verschillende bewoners, op weg naar hun werk of om de kinderen naar school te brengen, feliciteerden het echtpaar en bleven nog even voor het nuttigen van een kop koffie met wat lekkers erbij.

Onderschrift bij de foto Het jubilerende echtpaar

Jan van Hooijdonk viert eeuwfeest

Hillegersberg — „Mag ik even kijken? Ja, keurig; u hebt mijn naam in één keer goed geschreven.”

De toon is gezet; Jan van Hooijdonk gaat op 29 juni 2002 honderd jaar met deze naam door het leven en dat wil hij graag correct op papier.

Zaterdag 29 juni 2002 viert de dan honderdjarige zijn verjaardag in de straat waar hij 72 jaar woont; de Jan Sonjéstraat. Zijn huis staat er nog steeds, maar sinds enige tijd verblijft Van Hooijdonk in het Reuma verpleeghuis.

Jan van Hooijdonk zag het levenslicht in de Bloemstraat in het oude westen. „Ik was nummer vier van de elf in het gezin en nu ben ik nog de enige. Mijn laatste jongere broer (92) is enkele maanden geleden gestorven.”

Na hun huwelijk woonde het echtpaar Van Hooijdonk anderhalf jaar in de Bloemkwekersstraat, waarna het eerst naar de Jan van Vucht- en later naar de Jan Sonjéstraat verhuisde.

„Daar was net een mevrouw aan het verhuizen toen ik langs liep. Is die woning al verhuurd?, vroeg ik haar. Ze dacht van niet en toen hadden wij geluk. Een benedenwoning met een kelder. Ik was stoffeerder en kon klusjes doen in mijn eigen kelder.”

Later startte Jan daar met een eigen stoffeerderij. „Ik werkte veel voor de Holland Amerikalijn. We kregen zoveel opdrachten, dat ik op een gegeven moment met zeven knechts werkte.”

Winkel

Jan en zijn echtgenote openden een meubelzaak in de Engelsestraat. „Dat liep goed, totdat ik een ongeval kreeg. Ik werd aan mijn knie geopereerd en dat betekende ook min of meer het einde van de zaak.”

Nadat zijn echtgenote op 85-jarige leeftijd was overleden reisde Jan elk weekend naar een van zijn drie dochters en schoonzoons. „Daar was ik altijd welkom. Inmiddels hebben we ook zes kleinkinderen en veertien achterkleinkinderen in de familie.”

Jan ging wat sukkelen en na een ziekenhuisopname werd besloten dat hij zou revalideren in het Reuma verpleeghuis. „Mijn huis heb ik nog aangehouden. Daarom vind ik het ook zo leuk om zaterdag 29 juni 2002 in mijn eigen straat tussen mijn mensen m'n verjaardag te vieren.”

Onderschrift bij de foto Jan van Hooijdonk is een rasechte Rotterdamse eeuweling.

(Foto: Seert)

Straatfeest voor actieve 100 jarige

Hillegersberg — Kinderen, kleinkinderen, achterkleinkinderen, neven, nichten, oudburen, kennissen, medehuisgenoten, de zaterdag 29 juni 2002 100 jaar geworden Jan van Hooijdonk had een feestje te vieren en daar deed iedereen aan mee.

Ter ere van zijn verjaardag boden de bewoners van Jan Sonjéstraat, samen met (klein)kinderen van ‘eeuweling’ Jan van Hooijdonk een straatfeest aan. Tot zes jaar geleden maakte Van Hooijdonk nog actief deel uit van de straatgroep Jan Sonjé.

„Opa werd 's morgens 29 juni 2002 met een busje gehaald vanaf het Reuma Verpleeghuis”, vertelt een van de (achter)kleinkinderen.

„'s Morgens 29 juni 2002 is daar een receptie gehouden. Tussen twee en vier uur is het straatfeest gevierd. We hebben nog even met elkaar de straat opgeruimd en daarna is de familie tot half tien 's avonds in het Van der Valk-restaurant geweest voor een buffet.”

Jan van Hooijdonk deed de hele dag 29 juni 2002 onvermoeibaar aan alle activiteiten mee. „Hij heeft genoten”, vertelt zijn nazaat. „Tijdens het straatfeest kwamen veel oude bekenden langs om samen met hem herinneringen op te halen en hem het beste te wensen voor de toekomst.”

Ook zondag 30 juni 2002 stond in het teken van de verjaardag van de eeuweling. „Het was dat opa het wat te koud vond, anders waren we ook nog een rondrit door het Lage Bergse Bos gaan maken.”

Om straks in alle rust te kunnen nagenieten krijgen Jan van Hooijdonk en de bewoners van het Reuma verpleeghuis een door een familielid gemaakt videoverslag van het verjaardagsfestijn.

Onderschrift bij de foto Jan van Hooijdonk vierde zaterdag 29 juni 2002 een straatfeest mee ter ere van zijn honderdste verjaardag.

(Foto: Eduard Engel)

Zaterdag 29 juni 2002 werd in de Jan Sonjéstraat een groot straatfeest gehouden ter ere van de 100-ste verjaardag van de heer J.L. van Hooijdonk. De heer van Hooijdonk woont maar liefst al 72 jaar in deze straat. Namens de deelgemeente Delfshaven bood voorzitter Tom Harreman een bloemetje aan.

Onderschrift bij de foto Foto: Jan van der Ploeg

Eeuwfeest voor oudste bewoner Jan Sonjéstraat, Jan van Hooijdonk

„Ik zou liever willen dat ik 72 werd”

door Ben van der Hee

Middelland — Al tweeënzeventig jaar woont Jan van Hooijdonk in de Jan Sonjéstraat. Binnenkort wordt hij honderd en dat moet natuurlijk op gepaste wijze gevierd worden. De actieve straatbewoners organiseren op zaterdag 29 juni 2002 een receptie voor Van Hooijdonk. De jarige zelf verblijft op dit moment in het Reumaverpleeghuis in Hillegersberg, maar ziet erg uit naar het feest in zijn straat.

Eén van de organisators van het feest, Aad Lutgerink, vertelt wat de plannen zijn. „We houden van twee tot vier 's middags een receptie voor zijn huis, nummer dertien. Veel langer zou te vermoeiend zijn voor de heer Van Hooijdonk. We hebben de hele familie uitgenodigd, bekenden en natuurlijk de straatbewoners.” Lutgerink, van huis uit maatschappelijk werker, verklaart de oorsprong van dit initiatief: „Een paar jaar geleden heb ik beloofd dat als hij honderd zou worden, ik iets zou organiseren, en belofte maakt schuld. Bovendien is het een leuke gelegenheid voor de straatbewoners om elkaar weer eens te ontmoeten.” De straatbewoners hebben ook geld ingezameld voor een cadeau. Besloten is om niet iets te kopen maar met het geld uitstapjes te financieren voor de heer Van Hooijdonk. „Bijvoorbeeld een dagje naar de dierentuin,” legt Lutgerink uit.

Natuurlijk zal er ook een vertegenwoordiger van het (deel)gemeentebestuur aanwezig zijn op de heugelijke dag. Tom Harreman, voorzitter van de deelgemeente Delfshaven, zal een speech houden. Verder is er gezorgd voor een draaiorgel om de middag muzikaal te omlijsten. Bij een feest horen slingers en vlaggen, ook daar zal voor gezorgd worden. Er zullen vlaggen hangen van alle twintig nationaliteiten die in de straat vertegenwoordigd zijn.

De jubilaris zelf organiseert nu natuurlijk niet mee, maar dat is in het verleden wel anders geweest.

De heer Van Hooijdonk spreekt met veel plezier over zijn jonge jaren. „Toen ik een jaar of tien, elf was zat ik op school, maar de relatie met de meester liep niet zo lekker. Eén keer in de week hadden we gymnastiek van een speciale gymleraar. De meester ging dan schriften nakijken en riep af en toe een leerling bij zich. Op een gegeven moment stond ik bij de meester en daar werd de gymleraar boos om, hij zei tegen de meester: „Wat u hier doet, moet u op school doen!” Vanaf dat moment mocht ik niet meer mee gymmen met m'n eigen klas.” Dat deze meester niet zijn grootste vriend was blijkt ook uit het voorval met zijn achternaam. Van Hooijdonk schreef zelf altijd zijn naam met ‘ij’, terwijl de meester van mening was dat het toch echt met een ‘y’ gespeld diende te worden. „Op een zekere dag was ik het school gaan zo zat dat ik wilde gaan werken. Dat mocht op zich wel van de hoofdmeester, als ik maar een baas kon vinden waar ik aan de slag kon. Gelukkig kon ik een betrekking krijgen bij een boekwinkel, dus kon ik weg van school.” Als kind ging Van Hooijdonk ook wel mee met zijn vader naar de Westerkerk op de Kruiskade en volgde ook zondagschool. Later verwaterde dat bezoek een beetje en kwam hij eigenlijk alleen nog op hoogtijdagen in de kerk. „Je had wel wat anders aan je hoofd, er moest geld verdiend worden.”

Op zeventienjarige leeftijd trad Van Hooijdonk in dienst bij Van Duin, een meubelzaak aan de Rochussenstraat. Er waren in die tijd veel werklozen en er was veel armoede. Om toch in dienst te kunnen blijven werd de volgende oplossing verzonnen. „Je moest de ene week wel werken en de week erop weer niet. Ik hoefde gelukkig niet te kuieren, zo noemde men dat, dus ik kon gewoon alle weken werken. Totdat mijn collega's daarover gingen zeuren bij de baas. Het gevolg was dat ik drie weken moest gaan kuieren. Op een zondag liep ik de directeur van Vroom en Dreesman, waar wij veel voor werkten, tegen het lijf en die vroeg waarom ik al drie weken niet geweest was. Ik legde uit dat ik moest kuieren en dat vond die man van V&D onbegrijpelijk dat ze iemand als mij lieten lopen. Hij vroeg me die maandagochtend langs te komen en dat heb ik gedaan. Hij bood me aan al het werk door mij te laten doen en vroeg of ik ergens kon werken.” In de tussentijd was Van Hooijdonk verhuisd naar de Jan Sonjéstraat en had de beschikking over een souterrain, wat uitstekend geschikt was voor dit doel. Op deze manier begon het eigen bedrijf, waar later wel zeven mensen in dienst traden. Een bedrijfsauto werd overgenomen van de melkboer die naar Australië emigreerde.

In de Tweede Wereldoorlog was het minder goed toeven in de stad. Er werden regelmatig bombardementen uitgevoerd, eerst door de Duitsers, daarna door de geallieerden. De bewoners van de Jan Sonjéstraat hebben Joodse gezinnen en volwassen mannen weggevoerd zien worden en in de winter van 1944-1945 is zelfs een man uit de straat overleden door de honger.

De toen bijna veertigjarige Van Hooijdonk besloot met wat andere straatbewoners om zich niet alles te laten gezeggen door de bezetters. Zo moesten de burgers hun telefoontoestel inleveren. Een man uit de straat was handig met telefoons en demonteerde die van Van Hooijdonk, die het toestel vervolgens verstopte. „Toen kwamen ze om de telefoon op te halen, maar die was er natuurlijk niet. Ze hebben heel het huis doorzocht, maar gelukkig hebben ze het toestel niet gevonden.” De dag waarop de oorlog over was liet Van Hooijdonk de telefoon weer ophangen. „Terwijl die man het toestel aan het ophangen was, werd er al gebeld: het stadhuis. Ze vroegen wat ik met een telefoon deed, of ik niet van de verkeerde kant was geweest. Toen ze hoorden hoe de vork in de steel stak feliciteerden ze me; ik was de eerste Rotterdammer met telefoon.”

De straat

„Ik ben gek op de straat en op mijn huis,” zegt Van Hooijdonk met de nodige weemoed in zijn stem. „Ik zou graag weer eens thuis zijn, als ik binnenstap komen alle herinneringen terug. Aan mijn vrouw, die inmiddels overleden is, de kinderen en het werken in de kelder.” Hoewel hij niet geheel ontevreden is over de verzorging in het verpleeghuis waar hij nu zit, is zijn grote wens om nog één dag per week aan de Jan Sonjéstraat te verblijven. „Ik voel me één met m'n huis.”

De betrokkenheid met de straat is bij de heer Van Hooijdonk altijd al groot geweest. Hij zorgde er persoonlijk voor dat mensen de straat schoon hielden en dat een ieder zich fatsoenlijk gedroeg. Als automobilisten bijvoorbeeld het eenrichtingsverkeersbord negeerden ging hij midden op de weg staan om ze terug te sturen. Over de properheid van de straat zegt hij: „Vroeger werd het koper gepoetst, de pui schoongemaakt en de stoep geschrobd. Vandaag de dag is dat helaas niet meer zo vanzelfsprekend. Als ze een flesje leegdrinken dan gooien ze het gewoon op straat.”

Toen er in het jaar 2000 een boekje, ‘Even terug in de tijd’, werd samengesteld over honderd jaar Jan Sonjéstraat, heeft de heer Van Hooijdonk daar ook zijn medewerking aan verleend. Naast de verhalen die hij kon vertellen over vroeger tijden heeft hij ook foto's uit het privéalbum ter beschikking gesteld.

Leven na de honderd

Een paar dagen geleden hebben de heer Van Hooijdonk en andere bewoners van het verpleeghuis de avondvierdaagse gereden. Lopen was er niet meer bij helaas, maar toch waren het mooie ritten en leverde het bovendien nog een medaille op ook. Stilzitten is iets waar Jan van Hooijdonk moeite mee heeft. Hij houdt zich nog graag bezig met klaverjassen, dammen, domino's en zelfs zingen. Hij moet wel bekennen dat alles moeilijker gaat, „Ik zou liever willen dat ik tweeënzeventig werd. Het slijt allemaal, de ene keer heb ik hier pijn de andere keer daar.” Ook het leven in een verpleeghuis is niet altijd even makkelijk. „Ik kan niet zelf bepalen wanneer ik in en uit bed ga en dat is vervelend. Soms lig ik een half uur te wachten voordat ik uit bed kan.” Zijn grootste wens voor na de honderd is dat hij langzaam afscheid kan nemen zowel van de straat als van de familie.

Mensen als Jan van Hooijdonk hebben Rotterdam groot gemaakt, daar mag de stad trots op zijn en hen koesteren zolang zij nog leven.

Zilveren opsteker voor bewoner van Middelland

Op donderdag 20 januari 2011 ontving wijkbewoner Aad Lutgerink uit handen van Deelraadbestuurder Carlos Conçalves de zilveren opsteker van de Deelgemeente Delfshaven. De opstekers worden ieder jaar uitgereikt aan mensen die zich verdienstelijk hebben gemaakt in de deelgemeente. De heer Conçalves roemde Aads tomeloze inzet voor zijn straat, de Jan Sonjéstraat, en de buurt. Aad is al jaren actief en een van de drijvende krachten in de straat.

Onderschrift bij de foto Carlos Conçalves (midden) geflankeerd door de ontvangers van de opstekers met rechts Aad Lutgerink.

foto: jan van der ploeg

Honkballer Gregory Halman (24) vermoord

De Nederlandse honkbalinternational Gregory Halman (24) is vanochtend 21 november 2011 bij een steekpartij in Rotterdam om het leven gekomen. Dat heeft de honkbalbond KNBSB bevestigd na contact met de familie van de geboren Haarlemmer. De politie heeft de 22-jarige broer van Halman aangehouden voor verhoor.

Het incident gebeurde om iets na half zes in een woning in de Jan Sonjéstraat. Het slachtoffer en zijn broer hadden 's ochtends ruzie gekregen over de radio die te hard zou staan. De politie verdenkt de broer van betrokkenheid bij de steekpartij. De vriendin van de honkbalinternational heeft de politie gealarmeerd.

Halman tekende in 2004 een langjarig contract bij Seattle Mariners, dat in de Amerikaanse profcompetitie MLB speelt. Hij maakte vorig jaar, na enkele seizoenen in de lagere divisies, zijn debuut in de belangrijkste honkbalcompetitie ter wereld.

Halman genoot zijn opleiding bij Kinheim en werd daar in 2004 gekozen tot meest waardevolle speler van de Nederlandse competitie.

Met Oranje veroverde de buitenvelder in 2007 de Europese titel. In datzelfde jaar bereikte Halman met het Nederlands team de halve finale van het WK. De Haarlemmer maakte geen deel uit van het Nederlands team dat dit jaar in Panama de wereldtitel veroverde.

Belangrijkste prestaties

Halman werd Europees kampioen met Oranje in 2007, vierde met Oranje op WK 2007, meest waardevolle speler van Nederlandse competitie in 2004.

Onderschrift bij de foto © Henk Seppen

Onderschrift bij de foto © Proshots

Geschokte reacties op dood Halman

In de internationale honkbalwereld is geschokt gereageerd op de dood van de 24-jarige honkballer Gregory Halman. De Nederlandse honkbalinternational werd maandagochtend 21 november 2011 neergestoken in een woning in Rotterdam-West.

Zijn 22-jarige broer is aangehouden als verdachte.

Halman speelde al zeven jaar als prof bij Seattle Mariners in de Major League Baseball. Halman kwam sinds 2006 uit voor het Nederlands team. Technisch directeur Robert Eenhoorn van de Koninklijke Nederlandse Baseball en Softball Bond (KNBSB) noemde de dood van Halman „een drama, een schok voor iedereen”.

Michael Weiner, directeur van de Major League zei „diep geraakt” te zijn door de „tragische dood. Greg was bezeten van honkbal en wilde zijn passie voor het spelletje heel graag delen met anderen om de populariteit van de sport in Europa te bevorderen. We zullen hem zeer missen.”

Op de website van de Mariners staan meer dan 40 pagina's met reacties op zijn dood. Halman wordt geprezen om zijn aanstekelijke lach. Veel fans reageren met ongeloof op zijn overlijden. De directie van de Major League heeft Halman noemde hem een gepassioneerde en getalenteerde jongen.

European Big Tour League

Halman was tijdelijk in Nederland voor de European Big Tour League. Hij gaf clinics in Utrecht, Amsterdam, Parma en Praag.

De steekpartij gebeurde maandagochtend 21 november 2011 om iets na half 6 op de Jan Sonjéstraat. Aanleiding zou een ruzie zijn geweest over het volume van een radio.

Onderschrift bij de foto Bij het stadion van de Seattle Mariners hangt een grote digitale foto van Gregory Halman

Herdenking

Wij woonden in de Jan Sonjéstraat 30A. Het bovenhuis. Ik ben geboren in 1934. Beneden ons, op 30B, woonde een joodse familie. De familie Wachsman. Een gezin met twee kinderen van mijn leeftijd. Benno, geboren op 23 augustus 1933 en Itjoe, geboren op 16 september 1935. Benno was mijn vriendje. We speelden samen en soms mocht ik mee eten. Grote matzes. We konden met de hele familie bij hen in de kelder schuilen als de bommen vielen. Als we samen gingen lezen in zijn ‘Bijbel’, deed hij zijn keppeltje op. Ik knoopte dan een zakdoek op mijn hoofd. We speelden veel buiten, met veel vriendjes, tot 7 uur. Dan kwam zijn moeder naar buiten, klapte in haar handen, en riep: „Benno, Itjoe, binnen komen, ies kenoeg for fandaag.” Tot die ochtend in 1943, 's morgens om 5 uur. Toen zijn ze weggehaald. Wat heb ik gehuild. Itjoe, de jongste, was een blond jongetje. Mijn ouders boden aan hem onder te brengen bij familie in Limburg. Ze deden dat niet, omdat de moffen hadden gezegd, dat de gezinnen bij elkaar moesten blijven. Dat was beter voor de eindbestemming. Samen zijn en werken. De eindbestemming was Sobibor. Ze zijn daar omgebracht 30 april 1943. We blijven aan hen denken.

Frans Kofflard

franskofflard@gmail.com

(Zie https://wachsman.nl voor meer informatie over de familie Wachsman)