Bulldog vangt jeugdprostituées op
‘De methadonbus is stervensbegeleiding’
Van een onzer verslaggeefsters
Rotterdam — „Zonder erbij na te denken steekt zij de nieuwe sigaret op die ze zojuist van een vriendje heeft gekregen. Na een poosje verdwijnen de zorgen en komt er een ongekend vredig gevoel Voor in de plaats. Hé, kan ze nog net uitbrengen. Heb jij iets in mijn sigaret gedaan?
Jimmy buigt zich over haar heen. Ja meisje, een beetje „smack”. Maar, maak jezelf geen zorgen. Laat dat maar aan Jimmy over. Geniet maar van dat heerlijke gevoel dat je in heaven bent.
Na anderhalve week is het meisje compleet verslaafd aan de heroine. Haar „lieve vriend Jimmy” ondergaat een totale gedaanteverwisseling. Hij is nu Jimmy de pooier, dealer annex gebruiker.
Hij laat het meisje gedwongen de hoer spelen om zijn en haar heroinegebruik te bekostigen. Als ze weigert, kan ze klappen krijgen. Als ze niet genoeg geld binnenbrengt, dan krijgt ze geen heroine. Ze heeft er over gedacht om terug te gaan naar haar ouders, maar ze durft niet. Ze wil haar ouders geen schande aan doen en bovendien zou Jimmy haar nooit laten gaan!”
Dit jonge meisje is een van de vele heroinehoertjes die Rotterdam telt. Ze is terechtgekomen in De Bulldog.
Deze stichting heeft aan de 's-Gravendijkwal 161 een pand voor de opvang van jonge verslaafde meisjes. Het opvang-annex open jongerencentrum heeft begin november 1980 zijn deuren hier geopend.
Etage
Daarvoor moest De Bulldog het doen met een gehuurde etage in de Jan Sonjéstraat die zo slecht was dat aan opvang weinig kon worden gedaan.
De Bulldog probeert deze groep meisjes en jongens een eigen plekje te geven. Het centrum is dag en nacht open. Er kan koffie gedronken, gepraat, gewassen, geslapen of uitgehuild worden.
Rinus van Klaveren van De Bulldog is destijds als speeltuinwerker in aanraking gekomen met jongeren die „buiten de boot vielen” en van het een in het ander gekomen. Hij is nu al zo'n vijf jaar bezig met de opvang van drugsverslaafden en jeugdprostituées. Ze weer drugs-vrij krijgen gaat altijd op basis van vrijwilligheid.
In de drie grote steden zijn naar schatting 800 aan heroine verslaafde jeugdprostituées. Speciale opvang is er niet voor ze. In kindertehuizen worden ze niet geplaatst uit angst dat anderen ook aan de heroine geraken.
Om wildgroei tegen te gaan, wil de overheid verslaafde meisjes tot achttien jaar die nu in leven blijven door te hoereren, gedwongen opnemen in een kliniek in Loosduinen.
Rinus van Klaveren noemt het opsluiten van de heroinehoertjes ronduit belachelijk.
Zinloos
„Een gedwongen opname is zinloos. Ze worden daar alleen maar gedrild. Eenmaal vrij gaan ze meteen in Rotterdam weer de hoer spelen. En bovendien vind ik het een gevaarlijke ontwikkeling. Nu zijn het jonge, verslaafde meisjes, maar burgemeester Van der Louw gebruikte laatst al de term „zwaar verslaafden”. Dat zou in kunnen houden dat de weg geopend is om alle verslaafden op te pakken. En de alcoholisten én iedereen die zich afwijkend gedraagt. Iedere deskundige weet toch dat instituten als Rekken waar kinderen gedwongen worden opgenomen, niet werken.”
De Bulldog zit expres dicht bij „het wereldje”. De jeugdprostituées vinden hier een huiselijke sfeer. Er is geen harde lijn zoals in een kliniek. Ze hoeven ook niet gemotiveerd te zijn, maar als ze het even niet meer zien zitten dan is De Bulldog er. Eten, zich wassen of slapen.
Zijn ze geslagen door een pooier of een dealer, dan kunnen ze bij ons terecht. Door die lage drempel, blijven ze komen. Lichamelijk zijn ze er vaak belabberd aan toe, maar het eerste dat de hulpverleners doen is de meisjes proberen tot rust te laten komen en binnen te houden zodat ze kunnen wennen aan een normale dagindeling. Contact met ouders kan ook weer gemaakt worden.
Honderd procent resultaat boekt de Bulldog niet. Hoogstens tien van de honderd meisjes „redt” het en wordt heroinevrij. „Natuurlijk nemen velen weer de benen, maar ze komen toch steeds terug en proberen het opnieuw.”
„Wat wij doen is niet méér uitzichtloos als wat er aan opvang is bij de stichting Alcohol en drugs of de afkickcentra.
Als de meisjes en jongens dat afkickprogramma gemist hebben of niet meer mee mogen doen omdat zij bijvoorbeeld drie keer weer „gebruikt” hebben, dan kunnen ze nog naar De Bulldog. We praten pas over afkicken als ze tot rust gekomen zijn.”
„Wij zijn al lang op deze wijze bezig met het helpen van deze groep kinderen die nu plotseling maar opgesloten moeten worden of ze willen of niet, omdat ‘er geen andere mogelijkheid is’.
In die kliniek in Loosduinen komt twintig man personeel en daar is voor de begeleiding van één patiënt 400 gulden per dag uitgetrokken. Rotterdam en Den Haag willen de kliniek volgend jaar openen. Maar ons werk wordt bij de lancering van dit plan doodgezwegen.”
Waarom?
„Omdat men tegenover derden niet kan verkopen dat met weinig mankracht en geld De Bulldog draait. En dat terwijl uit het hele land mensen komen om te zien hoe wij werken en hulp verlenen.
Weet je wat het is,” zegt Rinus berustend, „wij vormen een experiment. Wij heten alternatief, maar het is natuurlijk lariekoek om alternatief altijd te associëren met weinig geld en weinig mankracht.
De Bulldog is een noodzaak. Je moet juist beginnen met de ongemotiveerde heroinehoertjes een plek te geven waar ze terecht komen. Hoewel het natuurlijk te gek is dat wij met die kinderen nog geen uitstapje kunnen maken, omdat er geen geld voor is. Ik neem er nu drie mee in mijn eigen wagen voor een uitje.”
De Bulldog krijgt een vergoeding van 25 gulden per cliënt, daarvan gaat ƒ7,50 als zakgeld haar de verslaafde. „Het eten alleen al kost ƒ12,50 per persoon, dan blijft er nog vier gulden over voor onderhoud aan het pand. Onze spullen zijn allemaal tweedehands. Vorig jaar wilden we in een pand een begeleid kamerproject beginnen. Het is afgeketst op de huur. Driehonderd in de maand was te duur.”
Lapmiddel
„Laten ze De Bulldog in Rotterdam een eerlijke, kans geven,” zegt Van Klaveren. „Het is natuurlijk een lapmiddel en zonder geld voor de hulpverleners zwaar werk. Velen zijn overspannen weggegaan. Wat wil je ook als je ieder dubbeltje moet omkeren voor je iets aanschaft!”
In plaats van een gedwongen opname in de kliniek zijn de Bulldogwerkers voorstander van een reorganisatie in de kindertehuizen en de tehuizen van de Voogdij en Kinderbescherming.
„Als kinderen weglopen uit tehuizen of van ouders, dan is er een gapend gat. Er is nauwelijks opvang. De kindertehuizen moeten anders gaan werken. Nu worden de kinderen altijd in een hoek gedreven: ze zwerven en waar ze dan aan bloot staan!
Waarom zou je in kindertehuizen niet evenveel personeelsleden hebben als kinderen? Daarmee zou je al een hoop ellende besparen en veel weglopen voorkomen.”
Methadon als afkickmogelijkheid voor heroine wijzen de stafleden van De Bulldog af. ‘Methadon was het heilige middel, maar in feite is het een dubbele verslaving want het maakt afhankelijk. Het gaat bovendien niet alleen om de methadon; er is ook nog de verslaving aan het ritueel: het spuiten.’
Afgeschreven
Er zijn er genoeg die op de Baan methadon halen en 's avonds heroine spuiten. De methadonbus is een soort stervensbegeleiding. Wie naar de bus gaat, wordt in feite door de instellingen afgeschreven. Het is toch waanzin om een kind van vijftien jaar af te schrijven?
Kritiek op de strenge afkickprogramma's is er ook bij de Bulldog. „Als je drie keer heroine gebruikt hebt, mag je niet meer meedoen. Die kinderen zijn dan weer vogelvrij. Maar een arts zegt tegen een kankerpatiënt toch ook niet: „Ik behandel u niet meer als ik zie dat u één sigaretje heeft gerookt.””
Onderschrift bij de foto Rinus van Klaveren: „Gedwongen opname heroinehoertjes is zinloos”.
