Jan Sonjéstraat

Radio,

gelijkstroomtoestel ter overname, elk aannemelijk bod. Te bevragen en te hooren H. Budding, Jan Sonjéstraat 3a.

Radio.

Ter overname geheel ingebouwd. Spotprijs: ƒ29, tevens Bekapath. met 40 pracht platen ƒ9.50. Hoogmolen, Jan Sonjéstraat 9b.

U hebt toch 'n Radio?

Storing Jan Sonjéstraat.

Vrijwel den geheelen dag, slechts door kleine tusschenpoozen onderbroken, treedt in de radio-ontvangst in de Jan Sonjéstraat een hinderlijke storing op, vermoedelijk veroorzaakt door een niet afgeschermden motor. Het geluid is zeer hinderlijk. De bewoners van deze straat zouden gaarne zien, dat de eigenaar van dezen motor maatregelen nam om het euvel te verhelpen.

Aangeboden:

zonnig gemeubileerde Zit-Slaapkamer, met of zonder Pension, zeer billijk. Kasten, Telefoon, Radio, ook voor bejaard Persoon. Jan Sonjéstraat 32.

Politierechter

Een huis vol familie

Schoonmama is „de zure bom”

Plaats van handeling: de Jan Sonjéstraat, een pand met twee étages. De eerste étage wordt door mama met haar ongetrouwde dochter en zoon bewoond, de tweede étage door haar getrouwde dochters.

Deze drie gezinnen leven sinds lang op een gespannen voet. Zij treiteren en negeren elkaar van 's morgens tot 's avonds. Als schoonmama bijvoorbeeld naar haar radio zit te luisteren, wordt het plotseling verdacht stil in den aether…

Dan gaat de zoon de trappen op naar den zolder, klimt op het dak en ontdekt, dat de antennnedraad is doorgeknipt…

Er wordt dan op de tweede verdieping hartelijk gelachen. Er is vreugde.

Doet de familie op de tweede étage de straatdeur dicht, dan trekt de familie op de eerste étage deze weer open. Komen de schoonzoons hun schoonmama tegen, dan loopen ze haar bijna de trap af. Zij is hun nachtmerrie, de zure bom, die beiden onpasselijk maakt. Ook de vrouwen liggen met haar moeder overhoop. Kortom, dit huis vol familieleden is een huis van verschrikking.

Op een dag, dat de antenne doorgesneden was en de ongetrouwde zoon op den gemeencshappelijken zolder aan het herstellen was gegaan, was de schoonzoon-banketbakker naar boven geloopen… Er waren te voren reeds woorden gevallen en toen hij voetstappen op de zoldertrap hoorde en het grijze bebrilde hoofd van zijn schoonmoeder ontwaarde, zeide hij hatelijk:

— Zoo vuile… en toen volgde het verschrikkelijke woord… daar heb je dat oude loeder óók.

Gisteren 9 oktober 1940, toen dit beleedigingszaakje voor den rechter diende, vroeg deze aan den banketbakker, of hij iets tegen zijn schoonmama had.

— 't Is een serpent, antwoordde deze, maar dat ééne woord heb ik niet gezegd. Dat liegt ze.

Toen kwam schoonmama. Deze sprak steeds over „mijnheer mijn schoonzoon”. Toen ze op den zolder was gekomen, had hij gevraagd, doelende op den aan de antenne werkenden zoon:

— Ben je soms bang, dat ik hem opvreet?

— Als je soms honger hebt, kan je van mij nog wel een boterham krijgen, had schoonmama gerepliceerd.

— Die heb ik van jou niet noodig.

De rechter, die schoonmama de keuze had gelaten niet tegen haar schoonzoon onder eede te getuigen, gaf zijn poging daartoe spoedig op.

— Och ja, ik kan het me begrijpen, U wilt hier even uw hart luchten.

Ze praatte over haar getrouwde dochters. Nou ja… hier te kort en daar te lang…

De rechter sprak, dat in Amerika de filmsterren ook haar eigen leven leefden.

— Nu ja en toen had hij haar op die gemeene manier uitgescholden.

De banketbakker zat steeds ontkennend te schudden in de zondaarsbank.

— Zij heeft een groote fantasie, betoogde hij minachtend.

— U heeft geen eerbied voor uw schoonmoeder, verweet de rechter.

— Ik niet? Hoe kan ik voor haar hoogachting hebben? Elken dag ruzie.

Dan kwam de 19-jarige ongetrouwde dochter, die ook over haar zwagers en zusters een boekje open deed en ook zij had de gemeene scheldwoorden gehoord.

Maar de banketbakker had zijn vrouw meegebracht, die wel tegen haar moeder wilde getuigen, hoewel de rechter moeite deed er haar van af te houden.

— Want kijk eens, — legde de magistraat uit — het geldt hier slechts een bagatel en er komen hier méér vrouwen, die een meineed plegen om hun mannen te helpen en dan voor langen tijd naar de gevangenis verhuizen.

Deze dochter wilde echter getuigen tégen haar moeder, die haar man — zooals zij zich ladylike uitdrukte — „het vreten uit zijn muil had gehaald”. Maar de scheldwoorden had zij niet gehoord, dus mocht ze gaan zitten naast haar mama en zuster. Toen er nog een knoop bleek te zijn in het verhoor, moest ze opnieuw voor het hekje komen en daarbij mocht zij ook even haar hart luchten.

Maar de edelachtbare wist het niet wat voor moeder zij had. Was het niet verschrikkelijk om een dochter aan te wrijven, dat ze niet fatsoenlijk was? En dan door de heele buurt.

De „buurt” — vertegenwoordigd door talrijke Jan Sonjéstraatdames — stond op de tribune. Men genoot er.

De rechter veroordeelde den banketbakker ten slotte — conform den eisch — tot een tientje boete of vier dagen brommen.

— Dat is ongehoord, vond de banketbakker. Het zijn allemaal leugens van „mevrouw mijn schoonmoeder”. Ze liegt door de heele familie en staat er voor bekend.

Daarmede was dit gerechtelijk drama afgeloopen. De plaats van den banketbakker werd door zijn zwager ingenomen, die meubelmaker is. Ook hij had — met een kleine variatie — zijn schoonmoeder eveneens diep beleedigd in haar eer. Hij had er bij gevoegd:

— Je bent uit Amerika geknokt…

De rechter kon hem gelooven of niet, maar die schoonmoeder — intusschen voor het hekje getreden met vlammende blikken — stond daar nu wel poeslief, maar je moest haar in werkelijkheid eens zien. Dan keek ze zoo zedig niet, dat loeder.

De ongetrouwde zoon kwam bevestigen, dat hij den meubelmaker de woorden tegen zijn moeder had hooren uiten.

Rechter: — Heb je zijn lippen zien bewegen, toen hij de heerlijke woorden door den aether deed vloeien?

— Jawel edelachtbare. Ik heb het gezien. Toen kwam de banketbakker als getuige a décharge en gooide er een schepje op, natuurlijk ten voordeele van zijn zwager-meubelmaker.

Hij vertelde, dat er altijd herrie en schelden was en zijn schoonmoeder hem soms met een bezem te lijf wilde.

Hij mocht ook gaan zitten, doch koos een andere bank, zoodat hij niet op dezelfde zat als zijn gehate schoonmama.

Ook kwam de banketbakkersvrouw weer als getuige en opnieuw, hekelde zij het gedrag van haar moeder, die haar uitmaakte, waarvoor zij zélf was gescholden.

De rechter zuchtte diep en veroordeelde ook den meubelmaker wegens beleediging van zijn schoonmama tot eenzelfde boete.

Op den Noordsingel wachtten de familieleden elkaar op…

Het verdere verloop zal wel spoedig weer in de rechtszaal behandeld worden.

Te koop

Erres radio, in goede staat, tegen elk aannemelijk bod. lederen citybag en bronzen electrische lamp. Na 6 uur. Jan Sonjéstraat 6B.

Veilingbedrijf „Stad Rotterdam”

Veilingmeester Jac. Perridon, Makelaar

Heemraadssingel 163 Rotterdam Telefoon 36093

Bijzondere veiling

op vrijdag 31 mei 1946 aanstaande van 10 tot 4 uur in de Veilingzaal, Jan Sonjéstraat 15,

van goud en zilver, juweelen, sieraden, schilderijen, antieke voorwerpen, antiek meubilair, bijzondere postzegelverzameling, illegaal radiotoestel, diverse meubelen enzovoort

Kijkdagen: Dinsdag 28 en Woensdag 29 Mei 1946 van 10-4 uur

Inbrengen van goederen voor de volgende veiling Heemraadssingel 163 en aan de zaal.

Op verzoek gratis afhalen

Tuberculose-onderzoek

Ik was nogal verbaasd over het bericht dat het jaarlijks onderzoek op tuberculose op de scholen in, het vervolg eens per vier jaar zal plaatsvinden. Alleen aan ouden van dagen en buitenlandse arbeiders zal nog speciale aandacht worden geschonken. Het steeds kleiner worden van het aantal tuberculose-gevallen wordt, tot mijn nog grótere verbazing, door het ministerie van Volksgezondheid een ontwikkeling genoemd, die het thans nog toegepaste, zeer kostbare onderzoek niet langer noodzakelijk maakt. Met andere woorden: het is te duur! Dat is het kardinale punt.

In een radiopraatje op 10 november 1969 jongstleden zei de directeur van het Consultatiebureau in Rotterdam: het zou een dwaasheid en een grote domheid zijn wanneer wij ons consultatiebureauwezen op dit moment zouden liquideren. Dat men speciale aandacht aan buitenlandse arbeiders besteedt, spreekt vanzelf, maar wat doet men met hen die hier clandestien komen werken en die juist een groter gevaar vormen? Tuberculose is tegenwoordig niet meer zo gevreesd als vroeger, maar daar ik zelf enkele kinderen ermee heb liggen vraag ik mij af: moet men nu niet extra op zijn hoede zijn?

N.J. Smeets

Jan Sonjéstraat 30a, Rotterdam

Executieverkoop

Donderdag 18 maart 1982 te 11.00 uur te Rotterdam, Jan Sonjéstraat 15 ten laste van N. Kok van een caféinventaris onder andere een fruitautomaat, radiocassette deck, en wat verder te koop zal worden aangeboden.

Bezichtiging een half uur voor de verkoop.

Contante betaling. Geen opgeld.

De deurwaarder,

‘Eigenlijk best gezellig’

De politie past op het huis

Alleen weer werkt tegen bij ontruiming wijk

door Gerard Bergers

Rotterdam — De Rotterdamse wijk Middelland, zondagmorgen 27 maart 1988 om acht uur. Meest gehoorde klachten: ‘Wat een beestenweer’ en ‘koud hè?!’ Het hoost bakken uit de hemel en het is koud. Politiemensen met wollen mutsen op en handschoenen aan; kleumende bewoners in de deuropening van hun huizen; de operatie-Bellebom komt moeizaam op gang.

Op de hoek Claes de Vrieselaan-Middellandplein laat een van de vele paarden van de bereden brigade wat vallen op het trottoir en door de Bellevoysstraat schalt uit de luidsprekers van een politiewagen: „Dames en heren, goedemorgen, dit is de politie. Wilt u alstublieft uw huizen verlaten.”

Wachten

Op de stoep van zijn huisje, op nog geen vijftig meter van de plaats waar de Bellebom ligt, zegt de 67-jarige Van Moerland; „Ik zal toch nog even wachten. Je wéét het nooit. Ik heb hem op 29 november 1944 zien komen, en ik wil hem zien gaan ook. Om nooit te vergeten. Een kwam er in de dakgoot van dat huisje daar en de andere achter in de tuinen. Jawel — die in de dakgoot is ontploft, maar die andere niet.”

Naast hem de 75-jarige L.J. Smits: „Dat was allemaal de Twééde Wereldoorlog. Maar ik heb de Eerste nog meegemaakt. Dat was andere koek. Toen had je geen blindgangers. Nee meneer, de bommen waar ze toen mee gooiden waren geen zure bommen om het zo maar te zeggen.”

Op de radio is een anonieme mevrouw aan het woord: „Ik wou dat dat wijf het lazerus had gekregen”, zegt ze. Met ‘dat wijf’ bedoelt ze mevrouw H. Offenberg, die de politie over de aanwezigheid van de bom heeft getipt toen er bij de renovatie in de Bellevoysstraat graafmachines werden ingezet. Bang voor het leven van de machinisten, vertelde mevrouw Offenberg wat zovelen al jaren wisten — dat er een onontplofte bom in de tuintjes achter de huizen moest liggen. Maar een aantal mensen in de buurt heeft haar dat niet in dank afgenomen.

„Leuk begin van de zomertijd, dat weer”, zegt de anonieme dame op de radio. „Bovendien moet je nu nóg eerder je nest uit.” In de Jan Sonjéstraat klinken op dat moment de eerste hamerslagen. Politie en gemeentewerken timmeren er aan de weg, want in een van de huisjes wordt niet opengedaan. Via een opengebroken raam klimmen twee agenten naar binnen, om er even later uit te komen met een duidelijk geflipte bewoner en zijn vriendin. Waarom ze niet open hadden gedaan ? „Ja, waarom wel!” En vervolgens, tot ieders hilariteit: „Bellebom? Nooit van gehoord!”

Handschoenen

Een aantal politiemensen heeft over de wollen wanten plastic handschoenen aangetrokken. „Je komt van alles tegen in die huisjes”, zegt er een, „vuile spuiten van drugsverslaafden en veel meer vieze troep. Maar eerlijk gezegd, het valt ons nóg mee.”

Op de hoek van het Middellandplein wordt met vereende krachten een voormalige wijnhandel opengebroken, omdat de politie er het gas wil laten afsluiten en wil kijken of er zich niemand meer binnen bevindt. De bewoner zal zich wel nooit meer melden, want het pand blijkt een illegaal speelhol te bevatten.

Kraakpanden

Alles bij elkaar knallen zo'n vijfenzeventig keer hamers, bijlen, breekijzers en koevoeten op de vroege zondagmorgen 27 maart 1988 om panden open te breken. Het zijn voornamelijk renovatie- en kraakpanden die in de loop van de tijd door de politie zorgvuldig zijn dichtgetimmerd, maar nu geopend moeten worden.

„Hoe loopt 't in zône A?”, vraagt iemand die kennelijk met de leiding is belast wat zorgelijk over de politieradio. Het antwoord is al even mistroostig: „Het zit wat tegen. Komt door het slechte weer.”

Dezelfde bron maakt melding van op de Beukelsdijk aangevoerde koffie. „Maar we hebben er niks aan”, zegt de politieradio, „want ze zijn de bekertjes, de melk en de suiker vergeten.” Even later wordt er ook nog om lepeltjes gevraagd.

Tafeltjes

In de Energiehal, op veilige afstand van de Bellebom, zitten dan zo'n tweehonderd mensen aan de lectuurtafeltjes, in de tv-hoek of gewoon kip of kabeljauw te eten, want de ruim tweeduizend ambtenaren die door het ‘rampgebied’ trekkende burgemeester Peper heeft ingezet, hebben niets aan het toeval overgelaten. Wie niet van vlees houdt krijgt vis en voor wie het geen van beide is, schenkt de keuken vruchtensap.

De twee mensen om wie eigenlijk alles draait, adjudant Schoots en sergeant Linschoten van de Explosieven Opruimings Dienst, zijn dan afgedaald in de elf meter diepe ‘koker’ waarin de Bellebom, nu vrij van het grondwater, ligt. Ze hebben niet veel gezegd. Schoots, zorgvuldig aan zijn shaggie trekkend: „Natuurlijk heb ik lekker geslapen, waarom niet?” En Linschoten, bijgenaamd De Lange: „Alleen hadden ze ons wel wat beter weer mogen geven.”

Het lijkt een fluitje van een cent.

Gespannen

Maar Silla de Kok van het aannemingsbedrijf Monschouwer uit Heerjansdam weet wel beter: „Ik heb ze drie maanden meegemaakt hier in de keet toen wij het voorbereidende werk deden om de bom zo goed en zo kwaad als dat ging bloot te leggen. Ze zijn anders vandaag 28 maart 1988. Ze zijn gespannen van hun haren tot hun tenen”, zegt ze zorgelijk.

Op de 's Gravendijkwal tuurt dan een blote vrouwelijke etalagepop met het bordje ‘Leeg hè?!’ over de onwezenlijk lege wijk.

Oordoppen

Hans Boodt van het Etalageburo, zoals zijn zaak heet, heeft haar op straat gezet om, zoals hij zegt, de mensen toch nog wat te laten lachen. En het bedrijf Groen Rubber, aan de Eerste Middellandstraat, dat normaliter condooms verkoopt, is blijkens de aanbeveling in de etalage overgestapt op oordoppen, voor het geval dat.

Terwijl mensen van het Rode Kruis in de Bajonetstraat een Surinaams meisje met waterpokken in een ambulance tillen schettert een paar straten verder uit de luidsprekers van café Middelland het door een handige zanger haastig uitgebrachte ‘Bellebomlied’. Uitbater Jan Hanssen, samen met aanhang en ondanks de vroege zondagmorgen 27 maart 1988 al of nóg aan de pils: „We zijn vannacht opengebleven en we hoeven pas tegen één uur de wijk uit. Ja, ik heb best aardig zaken gedaan. Pilsjes, uitersmijtertjes en zo voor de heel vroege klanten. Nee, ons zal je niet horen.”

Buiten stoppen politiemensen een dronken voorbijganger, die de afgesloten wijk in wil, veiligheidshalve maar in een politiewagen, terwijl een 44-jarige vrouw die halsstarrig weigert haar woning te verlaten en met een beitel dreigt, naar een bureau wordt gebracht.

Beneden sleutelen even later Schoots en Linschoten aan de ontsteker van de bom.

Als de bewoners tegen de avond hun huizen weer in mogen blijken de zegeltjes die de politie ter controle op de deuren plakte nog heel en zijn ook de afgegeven huissleutels niet zoekgeraakt.

„Eigenlijk best gezellig, zo'n dag”, zegt er een.

„Alleen jammer van het weer.”

Operatie kost 6 miljoen

Van een onzer verslaggevers

Rotterdam — De zes miljoen gulden, die de operatie-Bellebom heeft gekost, kan worden onderverdeeld in de volgende posten: Aannemer Monshouwer uit Heerjansdam krijgt voor het voorbereidende werk 4,5 miljoen gulden. De EOD die de bom onschadelijk maakte brengt twee ton in rekening en de ambtelijk coördinator van de operatie ontvangt 70.000 gulden. De evacuatiekosten bedragen 100.000 gulden; eenzelfde bedrag gaat naar de GGD, terwijl voor verzekeringskosten 2 ton zijn uitgetrokken. Het terugbrengen in de oorspronkelijke staat van het terrein waar de bom heeft gelegen kost nog eens een half miljoen gulden.

Bellebom wordt waarschijnlijk een museumstuk

Van een onzer verslaggevers

Rotterdam — De ‘Bellebom’, die gistermiddag 27 maart 1988 door adjudant P. Schoots en sergeant J.C. Linschoten van de Explosieven Opruimings Dienst onschadelijk is gemaakt, krijgt waarschijnlijk een plaatsje in het Historisch Museum van Rotterdam. Burgemeester Peper gaat proberen de bom, waar de springstof nog uitgehaald moet worden, voor de Maasstad te behouden.

„Het is een uiterst gaaf exemplaar; een van de mooiste die we ooit onschadelijk hebben gemaakt”, zeiden gistermiddag 27 maart 1988 adjudant Schoots en sergeant Linschoten in koor. „Alle letters en cijfers staan er nog op en zelfs de kleurenbandjes die de lading aangeven zijn nagenoeg ongeschonden.”

Slagpijpje

Volgens beiden is de demontage snel, maar niet zonder gevaar verlopen. „Het duplex slagpijpje was zó gammel”, aldus kapitein Van Maren die de operatie leidde, „dat het direct in een put naast de bom tot ontploffing is gebracht. Pas daarna is de Bellebom zelf opgetakeld. De demontage begon om 13.50 uur; om 14.55 was de bom boven en om 17.00 uur reed-ie in een vrachtwagen Rotterdam uit op weg naar Culemborg voor verdere behandeling.”

Daarna ontstond in de inmiddels vrijgegeven Bellevoysstraat een waar ‘bomtoerisme’. Terwijl de eerste bewoners terugkeerden naar hun huizen verdrongen honderden mensen zich rond de plaats waar de blindganger uit 1944 bijna 44 jaar op een diepte van elf meter heeft gelegen.

De wijk Middelland had de hele dag een onwezenlijke aanblik geboden: Verlaten winkelstraten en woonwijken, waaruit ook alle auto's waren verwijderd.

De EOD studeert nu samen met TNO op de mogelijkheden om meer bommen te demonteren. „Ze liggen her en der in het land en zeker ook in Rotterdam”, aldus de commandant van de EOD. Volgens burgemeester Peper ligt er in elk geval één aan de Boezembocht in de Maasstad, maar zijn van ‘zestien melders’ ook aanwijzingen over andere bommen binnengekomen. Sommige van de meldingen betreffen een en dezelfde bom, aldus burgemeester Peper.

Oproep

Peper had de bevolking gistermorgen 27 maart 1988 via het lokale radiostation Radio Rijnmond opgeroepen ‘het gezellig te houden’. Hij was langdurig in de wijk om er met bewoners te praten. Na afloop toonde hij zich uiterst tevreden. Zó zelfs, dat hij op nog geen tien centimeter afstand van de inmiddels omhoog gebrachte Bellebom een sigaartje opstak. Maar volgens de mensen van de EOD kon dat geen kwaad. Zelf schrok Peper er een beetje van. „Temeer”, zo zei hij, „omdat twee jaar geleden bij een soortgelijke demontage in West-Berlijn de bom tot ontploffing kwam. Er werd toen een kleuterschool finaal weggeblazen”, aldus Peper. Hij trapte het sigaartje toch maar uit, op nog geen vijf centimeter voor de punt van de bom.

Bewoners tevreden over aanpak

Van een onzer verslaggevers

Rotterdam — Het merendeel van de bewoners dat vanwege de Bellebom zijn huis heeft moeten verlaten zegt tevreden te zijn over de aanpak en de voorlichting van de gemeente.

Vooral onder de vele bewoners van buitenlandse afkomst toonden gisteren 27 maart 1988 bewondering voor de zorgvuldige informatievoorziening en de inzet van tolken tijdens de operatie.

Dat blijkt uit een representatieve steekproef die gisteren 27 maart 1988 onder 105 geëvacueerde bewoners van de wijk Middelland is gehouden door enquêteurs van de Rijksuniversiteit in Leiden en de Erasmus Universiteit in Rotterdam.

Volgens de leider van dit crisisonderzoeksteam, prof. dr. U. Rosenthal, spreekt uit de resultaten groot vertrouwen in de overheid. „Niemand heeft een poging gedaan zijn antiek tijdelijk ergens anders te brengen. Daaruit bleek het vertrouwen in de goede afloop”, aldus Rosenthal.

Bijna de helft van de bewoners noemde de speciale Bellebomkrant van de gemeente als de belangrijkste en beste bron van informatie. Opmerkelijk was hoe weinig mensen zich lieten voorlichten via Radio Rijnmond: slechts vijf procent.

Volgens de onderzoekers gaf het tijdstip van evacuatie aanleiding tot veel klachten. Sommigen moesten ruim vier uur wachten alvorens zijn de betrokken straten konden verlaten.

Onderschrift bij de foto's

Lachende gezichten, kwispelende honden en de politie die op het huis past. (Foto's Ton den Haan)

De Energiehal rekende op zo'n duizend mensen. Er kwamen er amper 350. De rest ging naar familie of kennissen.

De oudste bewoners van de wijk Middelland verlaten hun huis. Het zijn de 91-jarige W.J. de Paus en de een jaar oudere D. Hannewijk. Beiden hebben de bom destijds zien vallen. Gisteren 27 maart 1988 stortten tientallen verslaggevers en fotografen zich op het bejaarde paar. „Het lijkt wel of we net getrouwd zijn”, aldus De Paus.

Welkom staat er op dit pandje, maar de politie moest het wel openbreken.

Waar het allemaal om ging: De Bellevoysstraat. Verlaten huizen, en wachten op de klap die niet kwam.

Honkballer Gregory Halman (24) vermoord

De Nederlandse honkbalinternational Gregory Halman (24) is vanochtend 21 november 2011 bij een steekpartij in Rotterdam om het leven gekomen. Dat heeft de honkbalbond KNBSB bevestigd na contact met de familie van de geboren Haarlemmer. De politie heeft de 22-jarige broer van Halman aangehouden voor verhoor.

Het incident gebeurde om iets na half zes in een woning in de Jan Sonjéstraat. Het slachtoffer en zijn broer hadden 's ochtends ruzie gekregen over de radio die te hard zou staan. De politie verdenkt de broer van betrokkenheid bij de steekpartij. De vriendin van de honkbalinternational heeft de politie gealarmeerd.

Halman tekende in 2004 een langjarig contract bij Seattle Mariners, dat in de Amerikaanse profcompetitie MLB speelt. Hij maakte vorig jaar, na enkele seizoenen in de lagere divisies, zijn debuut in de belangrijkste honkbalcompetitie ter wereld.

Halman genoot zijn opleiding bij Kinheim en werd daar in 2004 gekozen tot meest waardevolle speler van de Nederlandse competitie.

Met Oranje veroverde de buitenvelder in 2007 de Europese titel. In datzelfde jaar bereikte Halman met het Nederlands team de halve finale van het WK. De Haarlemmer maakte geen deel uit van het Nederlands team dat dit jaar in Panama de wereldtitel veroverde.

Belangrijkste prestaties

Halman werd Europees kampioen met Oranje in 2007, vierde met Oranje op WK 2007, meest waardevolle speler van Nederlandse competitie in 2004.

Onderschrift bij de foto © Henk Seppen

Onderschrift bij de foto © Proshots

Geschokte reacties op dood Halman

In de internationale honkbalwereld is geschokt gereageerd op de dood van de 24-jarige honkballer Gregory Halman. De Nederlandse honkbalinternational werd maandagochtend 21 november 2011 neergestoken in een woning in Rotterdam-West.

Zijn 22-jarige broer is aangehouden als verdachte.

Halman speelde al zeven jaar als prof bij Seattle Mariners in de Major League Baseball. Halman kwam sinds 2006 uit voor het Nederlands team. Technisch directeur Robert Eenhoorn van de Koninklijke Nederlandse Baseball en Softball Bond (KNBSB) noemde de dood van Halman „een drama, een schok voor iedereen”.

Michael Weiner, directeur van de Major League zei „diep geraakt” te zijn door de „tragische dood. Greg was bezeten van honkbal en wilde zijn passie voor het spelletje heel graag delen met anderen om de populariteit van de sport in Europa te bevorderen. We zullen hem zeer missen.”

Op de website van de Mariners staan meer dan 40 pagina's met reacties op zijn dood. Halman wordt geprezen om zijn aanstekelijke lach. Veel fans reageren met ongeloof op zijn overlijden. De directie van de Major League heeft Halman noemde hem een gepassioneerde en getalenteerde jongen.

European Big Tour League

Halman was tijdelijk in Nederland voor de European Big Tour League. Hij gaf clinics in Utrecht, Amsterdam, Parma en Praag.

De steekpartij gebeurde maandagochtend 21 november 2011 om iets na half 6 op de Jan Sonjéstraat. Aanleiding zou een ruzie zijn geweest over het volume van een radio.

Onderschrift bij de foto Bij het stadion van de Seattle Mariners hangt een grote digitale foto van Gregory Halman